...οι δικοί μου ξένοι!

- "Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί
είναι αυτοί που ζουν κοντά μου
τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ
τους ανοίγω την καρδιά μου
Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
μεσ΄στην άγνωστη ψυχή του
Ο καθένας στη δική του ξενιτιά
πολεμάει για τη ζωή του"

...εδώ, σου "μιλώ" αυτή την ώρα της θεριεμένης μοναξιάς.
η ψυχή μου, το σκοτάδι αντιπαλεύει...μα, πάντα χάνει στα σημεία!
κουράστηκα, να 'μαι αχθοφόρος αβεβαιοτήτων.
κλείνω τα μάτια και μετρώ ΑΠΟΥΣΙΕΣ!
μία η δική σου κι άλλη μια η δική μου και στη μέση το ΤΙΠΟΤΑ!
μεγαλώνοντας, δημιουργώ ΞΕΝΟΥΣ.
το προτιμώ απ' το να σκορπάω ΟΝΕΙΡΑ.

δε θέλω άλλα άνυδρα ποτάμια
δε θέλω άλλες άνυδρες στιγμές

κλειδώνω την πόρτα και βάζω στο πόμολο την πινακίδα....

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ Χ Α Ο Σ!!!

κι όσο κι αν χτυπούν απ' έξω οι αδάκρυτοι έμποροι των ονείρων, εγώ θα επιμένω πως ΛΕΙΠΩ.

απ' το πανηγύρι της υπερφίαλης ματαιοδοξίας που κάποιοι βαφτίζουν επικοινωνία, εγώ, θέλω να ΛΕΙΠΩ.

θυμάμαι, όλα εκείνα που κάποτε βαφτίζαμε ΖΩΗ
θυμάμαι, όλα εκείνα που τώρα μυρίζουν ΘΑΝΑΤΟ

τα τραγούδια που δεν σιγοψιθυρίσαμε ΜΑΖΙ
την πανσέληνο που δεν είδαμε πιασμένοι ΧΕΡΙ - ΧΕΡΙ
εκείνη τη μακρινή βόλτα στη ΘΑΛΑΣΣΑ


βγήκαμε μαζί στη μπόρα, μα τελικά βράχηκα μόνο εγώ...εσύ, προτίμησες τη σιγουριά της ομπρέλας.
κι αν τώρα χτυπάς και δε σ' ανοίγω είναι επειδή κρατάω ζωντανή τη μνήμη.
τη μνήμη. όχι τη μορφή σου, όχι το χαμόγελό σου, όχι το άγγιγμά σου στη σιγαλιά της νύχτας.

δε θα μεγαλώσω άλλο στην αγκαλιά σου, μεγαλώνω μόνη.
έφτιαξα νέα ΓΗ κι αυτήν περπατώ.
με χρώματα και μουσικές πορεύομαι στην άφθαρτη αιωνιότητα των ζωντανών ονείρων.
κι αν κάποιες στιγμές απλώνω τα τρελαμένα γι' άγγιγμα χέρια μου στο κενό, είναι επειδή στην καρδιά κοντοσκέκει η ΕΛΠΙΔΑ.

πίστη, από συνήθεια ίσως
πίστη, από ανάγκη ίσως

ανάγκη, για κείνον το φάρο που θα φωτίσει τα σκοτάδια μου!

οι φάροι, ξέρουν απο μοναξιά και δεν κάνουν ζαβολιές.
ανάβουν και σβήνουν στην ίδια πάντα συχνότητα, σαν την κραυγή ενός άστρου που σβήνει στο στερέωμα.

πάντα, έχω το βλέμμα στραμμένο στ' αστέρια.

κάθε ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙ και μια ευχή.

μια ευχή πριν τ' αστέρι μου χαθεί στ' ακρωτηριασμένα κύματα κάποιας αγριεμένης θάλασσας. τώρα, επιτρέπω μόνο στο φως του φάρου να μ' αγγίζει. το δικό σου είχε ΑΓΚΑΘΙΑ και ΜΑΤΩΣΑ.

παίρνω τις ΣΙΩΠΕΣ μου και τις κάνω νερομπογιές!

ζωγραφίζω δέντρα που τα ονομάζω...ΨΥΧΗ.
ζωγραφίζω ανάσες που τις ονομάζω...ΖΩΗ
ζωγραφίζω όνειρα που τα ονομάζω...ΕΛΠΙΔΑ

στα κλαδιά της ψυχής μου, δεν κάθησαν πουλιά κι αν κάθησαν ήταν μόνο για λίγο. στις ανάσες μου, δεν μπλέχτηκαν ανάσες κι αν μπλέχτηκαν ήταν μόνο για λίγο.
στα όνειρά μου, δεν συναντήθηκαν όνειρα κι αν συναντήθηκαν ήταν για λίγο.

να ξαποστάσω θέλησα στη ρίζα του δέντρου.
και δίψασα και πάγωσα.
τα τρεμάμενα χέρια μου έδωσα να γίνουν πράσινα φύλλα.
το δάκρυ μου έδωσα να γίνει καρπός.
ζωή δεν είχα να δώσω, την πήρες όλη ΕΣΥ!

τα όνειρα μου αμπαλάρω. τα τυλίγω ένα - ένα, γράφω: ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ και τα τοποθετώ στη ΛΗΘΗ.

δεν θέλω, να τα μετετρέψω σε ΟΜΗΡΟΥΣ άχαρων καιρών
δεν τα θέλω, ΔΕΣΜΙΑ άχαρων ρόλων
δεν τα θέλω ΑΠΟΚΛΗΡΟΥΣ παρίες
δεν τα θέλω ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ


ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΒΓΑΛΩ ΣΤΟ ΦΩΣ ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΦΙΚΤΟ!
ΟΤΑΝ ΞΟΡΚΙΣΩ ΤΟΥΣ ΑΔΕΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ ΜΟΥ ΒΡΕΙ ΛΙΜΑΝΙ Ν' ΑΡΑΞΕΙ.

μέχρι τότε: ακούω το τραγούδι της βροχής που δυναμώνει...μετά από τόσες σταγόνες κι ακόμα δεν κουράστηκε.

την αγαπώ τη βροχή...μου θυμίζει την χωμάτινη σάρκα μου που κατοικεί η ΨΥΧΗ!
πόσες ακόμα στάλες, πριν τη λύτρωση; πόση καρδιά να σπαταλήσω, πριν λυγίσω από ΦΟΒΟ και ΑΠΟΓΝΩΣΗ;

ΠΟΣΟΙ ΞΕΝΟΙ ΑΚΟΜΑ;