…σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι πάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα". Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, κι όλα πολύ εύκολα. Μόνο με το "Σώπα". Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα". Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!...
Υ.Γ.
ευχαριστώ πολύ το φιλαράκι μου την angelatattoo, για το συγκλονιστικό video που έφτιαξε. χάρη σ' αυτό θυμήθηκα το συγκεκριμένο ποίημα που είχα διαβάσει πριν καιρό...
όσο ΣΩΠΑΙΝΟΥΜΕ και ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ...τόσο τα κοράκια, θα σκοτώνουν τα όνειρά μας
