Η ψήφος στη χρυσή αυγή είναι ψήφος στους ΝΑΖΙ...


Μυστικό γκάλοπ δίνει λέει στα ναζίδια 18%, υπερβολικό το ποσοστό αλλά όλοι υποψιαζόμαστε ότι θα κυμανθεί πάνω από 10% και πάλι πολύ θα μου πείτε και θα συμφωνήσω μαζί σας.
Αν έπρεπε να εξηγήσω την τρομακτική τους άνοδο τα συμπεράσματά μου θα συνοψίζονταν στα εξής:
-Η αριστερά και ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος μέχρι σήμερα δυστυχώς, δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα αρραγές αντιφασιστικό μέτωπο...κάποιες φορές -αρκετές- μου δίνεται η εντύπωση ότι αυτό που ενδιαφέρει πιο πολύ είναι να φανεί ότι στην πορεία π.χ. συμμετέχει και το μαγαζάκι μας
-Δάσκαλοι/καθηγητές έβλεπαν το τέρας του φασισμού να εξαπλώνεται στα σχολεία και είτε αδιαφόρησαν είτε δεν είχαν υπολογίσει σωστά πόσο η ναζιστική προπαγάνδα θα επηρέαζε τα παιδιά...ελάχιστα ήταν τα σχολεία που "τόλμησαν" να κάνουν αντιφασιστικές δράσεις όπως ομιλίες, ημερίδες, προβολές και όταν έγιναν ήταν μάλλον αργά αφού ήδη αρκετά παιδιά είχαν προσχωρήσει στη συμμορία και εμφάνιζαν ανάλογη συμπεριφορά
-Η απουσία ιστορικής γνώσης και μνήμης...ξεχάσαμε σαν λαός τα δεινά που περάσαμε από τους ναζιστές και τους ντόπιους συνεργάτες τους στο όνομα μιας δήθεν εθνικής ενότητας για το υποτιθέμενο καλό της πατρίδας
-Ο ωχαδερφισμός, "εγώ" κοιτάζω τη δουλίτσα μου και το σπιτάκι μου δεν κινδυνεύω από τους χρυσαυγίτες αφού ούτε μετανάστης είμαι ούτε πούστης ή λεσβία ούτε αναρχικός ή αριστερός ή συνδικαλιστής
-Ο μαχητικός αντιφασισμός κατηγορήθηκε πολλάκις από τους πολίτικαλ κορέκτ αντιφασίστες κάποιοι μάλιστα δεν δίστασαν να μιλήσουν και για τη βία των δύο άκρων δίνοντας έτσι τροφή σε αυτούς που εντέχνως περνούσαν αυτή την άποψη στην κοινωνία

Για κανάλια, εφημερίδες δεν έχει νόημα να μιλήσω...το ρόλο τους τον γνωρίζουμε...αφιέρωσαν και αφιερώνουν ώρες στο ξέπλυμα των ναζιστών είτε σιγοντάροντάς τους -βλέπε Τράγκα, Χίο, Κουρή και λοιπούς- είτε εξισώνοντάς τους με τους αντιφασίστες/στριες -βλέπε Τρέμη, Πρετεντέρη, Καψή, Πορτοσάλτε, Ευαγγελάτο- είτε τέλος δίνοντας μια life style εικόνα τους που είναι και πιο εύπεπτη στο αποβλακωμένο κοινό όπως έκανε ο Θέμος και το σινάφι του

Δεν θα μιλήσω ούτε για ΝΔ - ΠΑΣΟΚ γιατί αυτοί ανέχτηκαν -ανέχονται- το τέρας που δεν είναι τίποτ' άλλο παρά δικό τους παιδί...το ανέχτηκαν και το ενδυνάμωσαν γιατί αυτό τους βόλευε και τους βολεύει προκειμένου να παραμένουν στην εξουσία.

Ο φασισμός είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας...και το έγκλημα αν, θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν το ανέχεσαι ούτε το αγνοείς
Τον φασισμό τον τσακίζεις ακριβώς όπως έκαναν και οι παπούδες μας...και το "τσακίζω" δεν είναι ούτε συνδιαλλαγή, ούτε συνθήματα, ούτε κουβέντες με τους φασίστες


ΤΣΑΚΙΖΩ σημαίνει τους στέλνω να βρουν τους προγόνους τους.....
(Οι χρυσαυγίτες άλλαξαν κουστουμάκι, δεν είναι λένε ναζιστές είναι πατριώτες...εδώ ένα μιξάρισμα της original εκδοχής του τραγουδιού που ακουγόταν και ακούγεται σε κάθε φασιστοσύναξή τους...είναι ο ναζιστικός ύμνος -η πρωτότυπη εκδοχή του τραγουδιού είναι απαγορευμένη στη Γερμανία- έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ή δήθεν παρανόηση.

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ έστω κι αν για ψηφοθηρικούς λόγους προσπαθεί να πείσει ανεπιτυχώς για το αντίθετο...πείθει όσους θέλουν να πειστούν...όσοι κλείνουν τα μάτια στην αλήθεια)




Uli Edel: Der Baader Meinhof Komplex (full movie-greek subs)

Για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν γιατί κάποιοι άνθρωποι οδηγούνται στ' άκρα θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή τους, για όσους θέλουν να τους αφηγηθεί κάποιος μια ιστορική περίοδο, που μοιάζει λιγάκι και με τη δική μας, χωρίς αποκλεισμούς και εξετάζοντας όλες τις απόψεις απ` όλες τις πλευρές, αλλά κυρίως για όσους θέλουν να δουν μια ταινία που δεν θα μπορούν να ξεκολλήσουν το βλέμμα τους ούτε δευτερόλεπτο απο την οθόνη, είναι απολύτως απαραίτητο να μην χάσουν την συγκεκριμένη παραγωγή.

Οι ερμηνείες είναι απόλυτα συγκροτημένες χωρίς υπερβολές και επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Η αίσθηση της αποτύπωσης της τότε εποχής -δεκαετία '70, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, οι μεγάλες αντιπολεμικές αντιδράσεις, τα κινήματα ειρήνης- είναι τόσο ρεαλιστική που νομίζεις ότι θα βγεις στους δρόμους θα κυκλοφορούν fiatάκια στο δρόμο και ο κόσμος θα μιλάει γερμανικά ή θα ακούς τα πλήκτρα της γραφομηχανής να επαναλαμβάνουν το γρήγορο τακ τακ όταν η Ουρλίκε έγραφε τις προκηρύξεις της οργάνωσης. Η δράση, η αγωνία για την εξέλιξη και οι συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων και σκέψεων γι' αυτό που συνέβαινε τότε, απλά σε καθηλώνουν για δυο ώρες με κομμένη την ανάσα.

O σκηνοθέτης Uli Edel δεν προσπαθεί να αποσαφηνίσει που τελειώνει η ιδεολογική αντίσταση και που αρχίζει η ωμή βία. Μέχρι το σημείο της σύλληψης των πρωτεργατών της επαναστατικής ή τρομοκρατικής ομάδας -εσείς αποφασίζετε για τον τίτλο που θα δώσετε- της RAF, ελάχιστα στοιχεία μας δίνονται για τους λόγους οι οποίοι οδήγησαν τα μέλη της στην επιθετική δράση.

Η ταινία σαν ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ, πλησιάζει σχεδόν την τελειότητα. Η αναπαράσταση της εποχής είναι ακριβής, τα αυθεντικά ειδησεογραφικά πλάνα παρεμβάλλονται στο υλικό της ταινίας στη σωστή δόση και χωρίς να κουράζουν και η αναπαραγωγή των γεγονότων θα μπορούσε να είναι πιο πιστή μόνο μέσα από τα αυθεντικά πλάνα της εποχής (το λέω αυτό, καθώς μετά την προβολή της ταινίας, κάθησα και βρήκα στο Youtube, αρκετές από τις σκηνές που αναπαράγουν οι ηθοποιοί στην ταινία, όπως π.χ. η σύλληψη των Baader & Meins από τη γερμανική αστυνομία, ή η διαδήλωση κατά την επίσκεψη του Σάχη κ.τ.λ.).

Σε κάποιο σημείο της ταινίας ο άνθρωπος που επιμερίστηκε την καταδίωξη και σύλληψη των μελών της οργάνωσης δηλώνει σε μια σύσκεψη για το πλάνο δράσης που έπρεπε να ακολουθήσουν οι διώκτες: "Την τρομοκρατία την δημιουργούν τα καθεστώτα και οι πολιτικές" -κατηγορήθηκε μάλιστα γι' αυτή του την άποψη κάποιοι είπαν ότι προσπαθεί να δώσει άλλοθι, εγώ λέω ότι καλό θα είναι να προβληματιστούμε.



Περί βίας ο λόγος....




Με αφορμή τα σημερινά γεγονότα στο Αττικό Νοσοκομείο.

Για να τελειώνουμε μια και καλή με τους καραγκιόζηδες που καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται.
...τη χειρότερη μορφή βίας τη βιώνει αυτός ο πατέρας που μένει άνεργος και δεν ξέρε
ι αύριο τι θα ταίσει τα παιδιά του και κυρίως αν, θα έχει να τα ταίσει -σαν κι αυτόν εκατοντάδες χιλιάδες που βρίσκονται στην ίδια απελπιστική θέση-...


Περί βίας ο λόγος λοιπόν...

-ΒΙΑ είναι να μην μπορείς όχι να ζήσεις αλλά ούτε να επιβιώσεις με τη σύνταξή σου,
σύνταξη για την οποία δούλεψες μια ζωή

-ΒΙΑ
είναι να είσαι άστεγος και να τρως απ' τα σκουπίδια

-ΒΙΑ
είναι να σου στερούν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

-ΒΙΑ
είναι να σου στερούν τη γνώση

-ΒΙΑ
είναι η επισφαλής και μαύρη εργασία

-ΒΙΑ
είναι να σου λένε ότι τα παιδιά σου είναι τεκμήριο

-ΒΙΑ
είναι να είσαι άνεργος και να σου ζητάνε να πληρώσεις φόρο ανεργίας, γιατί για να ζεις τρέφεσαι κι αφού τρέφεσαι έχεις κάποιο εισόδημα

-ΒΙΑ είναι να διεκδικείς τα κατοχυρωμένα εργατικά σου δικαιώματα που εν μία νυκτί τα καταργούν

-ΒΙΑ είναι η αστυνομοκρατία

-ΒΙΑ είναι το ανελέητο ξύλο των μπάτσων
-ΒΙΑ είναι τα χημικά που σου στερούν την ανάσα
-ΒΙΑ είναι τα ναζιστικού τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης που "σπείρατε" σ' ολόκληρη τη χώρα
-ΒΙΑ είναι τα κυβερνητικά πογκρόμ σε μετανάστες, τοξικομανείς, trans
-ΒΙΑ είναι η δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών
-ΒΙΑ είναι η βία του νεοναζιστικού μορφώματος,
βία που εκθρέψατε, που συντηρείτε, που ανέχεστε
-ΒΙΑ είναι οι χρυσαυγίτες με στολή
-ΒΙΑ είναι η ανύπαρκτη δικαιοσύνη,
μια δικαιοσύνη που αφήνει ελεύθερους νεοναζιστές και εκδικείται αυτόν που δηλώνει ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ
-ΒΙΑ είναι η κατάλυση του Συντάγματος
-ΒΙΑ είναι οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου
-ΒΙΑ είναι να δίνονται υπουργεία σε μη εκλεγμένους αρκεί αυτοί να δηλώνουν υποταγή στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο
-ΒΙΑ είναι το μαύρο στην ΕΡΤ
-ΒΙΑ είναι οι παπαγάλοι σας που τρομοκρατούν στα δελτία των 8:00μ.μ.
-ΒΙΑ είναι να σας ΦΤΥΝΕΙ ο λαός και σεις με ανίερες συμμαχίες να κυβερνάτε
-ΒΙΑ είναι
η χουντική απαγόρευση περί δημόσιων συναθροίσεων επειδή επισκέπτεται το προτεκτοράτο του - έτσι καταντήσατε τη χώρα- ο τοποτηρητής και αφενικό σας Wolfgang Schäuble
-ΒΙΑ είναι τα μνημόνια που ψηφίζετε το ένα πίσω απ' τ' άλλο
-ΒΙΑ είναι η βία των τραπεζών, των πολυεθνικών και των μονοπωλίων
-ΒΙΑ είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας
-ΒΙΑ είναι ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης, ο Κόκκαλης, ο Μελισανίδης
-ΒΙΑ είναι ο νεποτισμός
-ΒΙΑ  είναι οι κρατικές δολοφονίες που ονομάζετε αυτοκτονίες
-ΒΙΑ είναι τα φύλλα πορείας
-ΒΙΑ είναι το να σου στερούν με νομικίστικα τερτίπια το δικαίωμα στην απεργία
-ΒΙΑ είναι να σου στερούν την ελπίδα.


ΟΜΩΣ...ξεχνάτε κάτι πολύ βασικό αυτός που δεν έχει να χάσει τίποτα πια γιατί του τα στερήσατε όλα κάποια στιγμή θα εξεγερθεί και τότε αλίμονό σας !

ΒΑΡΚΙΖΑ ΤΕΛΟΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ....

... ιστορίες από τα χρόνια της χούντας



“Καταστράφηκε μια χώρα ολόκληρη”
Η Μαρία Ρεζάν διηγείται το παρακάτω περιστατικό που συνέβη τις πρώτες μέρες μετά το πραξικόπημα του 1967:
Ανάμεσα στους θαμώνες ενός ζαχαροπλαστείου ήταν και ο Γάλλος σκηνοθέτης Κλωντ Σαμπρόλ, που την εποχή εκείνη γύριζε στην Ελλάδα το φιλμ “Ο δρόμος τη Κορίνθου”. Ένα έργο που όσοι δεν το είδαν δεν έχασαν απολύτως τίποτα. Με ήξερε, όπως ήξερε και την Τασσώ, γιατί καμιά φορά παρακολουθούσαμε τα γυρίσματα για την “Ελευθερία”. Σηκώθηκε, λοιπόν, από το τραπέζι που καθότανε, πλησίασε και με έντονες χειρονομίες μου είπε:
-Κα – τα – στρά – φη – κα ! Τα γυρίσματα σταμάτησαν. Merde! (σκατά).
-Εδώ καταστράφηκε μια χώρα ολόκληρη, κύριε Σαμπρόλ, του είπα, και θέλετε να συγχυστώ για το έργο σας;

ΜΑΡΙΑ ΡΕΖΑΝ “ΜΕ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ… ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΕΤΣΙ, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ” Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
 
“Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα”
Η Μελίνα Μερκούρη θυμάται πώς έμαθε ότι της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια από τη χούντα των συνταγματαρχών:
Νωρίς το πρωί της 12ης Ιουλίου 1967, το τηλέφωνο, εκείνος ο ήχος. Ήταν ένας δημοσιογράφος που τηλεφωνούσε απ’ την Αγγλία: “Κυρία Μερκούρη, ο κ. Παττακός, ο Έλληνας υπουργός των Εσωτερικών, σας κήρυξε εχθρό του λαού. Λέει πως βλάψατε ηθικά και οικονομικά τη χώρα. Η περιουσία σας θα δημευθεί και σας αφαιρούν την ελληνική ιθαγένεια. Για μια στιγμή δεν μπορούσα να μιλήσω. “Έχετε κανένα σχόλιο;” Προσπάθησα να βρω τη φωνή μου. “Κυρία Μερκούρη, ο κ. Παττακός σας κήρυξε μη Ελληνίδα. Έχετε να κάνετε κανένα σχόλιο;” Τα λόγια ανέβηκαν στα χείλια μου. “Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο κ. Παττακός γεννήθηκε φασίστας, θα πεθάνει φασίστας”.
ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ “ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ” Εκδόσεις ΔΑΙΔΑΛΟΣ

“Το τίμημα για να είσαι Έλληνας”
Η Αμαλία Φλέμιγκ περιγράφει το διάλογο που είχε με τον Θεοφιλογιαννάκο κατά τη διάρκεια της σύλληψής της από το δικτατορικό καθεστώς του Παπαδόπουλου:
Την Πέμπτη ήταν κιόλας τρεισήμισι μέρες που βρισκόμουν εκεί. Δεν είχα βάλει τίποτα στο στόμα μου εδώ και πενήντα οκτώ ώρες, μα εξακολουθούσα να μην πεινάω. Οι φωνές και οι απειλές του Θεοφιλογιαννάκου και η αγωνία μου για τα πρόσωπα που κινδύνευαν ίσως να συλληφθούν μου έφερναν συνεχώς διάθεση για εμετό. Κατά τις δέκα ο Θεοφιλογιαννάκος με κάλεσε και πάλι, αυτή τη φορά για να μου κάνει μια πρόταση: -Μιλήσαμε με τον πρωθυπουργό για σας, μου είπε, και με ποιο τρόπο είναι δυνατό να σας εμποδίσουμε να κάνετε κι άλλο κακό στην πατρίδα μας. Αποφασίσαμε ότι θα είστε λιγότερο επικίνδυνη αν φύγετε στο εξωτερικό. Κάντε μας λοιπόν μια μικρή λίστα των πραγμάτων που θέλετε, να τα βάλουν σε μια βαλίτσα και να σας συνοδέψουμε στο αεροδρόμιο. Πιθανόν να γράψετε κανένα άρθρο, θα πείτε τα δικά σας για λίγο, και ύστερα θα μπείτε στη χορεία των άλλων αλητών, της Ελένης Βλάχου και των άλλων. Τον ρώτησα αν αυτό εσήμαινε ότι θα χάσω την ελληνική μου υπηκοότητα. -Βεβαίως, είπε. Κάθισα πίσω στην καρέκλα μου πιο αναπαυτικά. Ένιωθα τώρα δυνατή. -Με τη θέλησή μου ποτέ δεν φεύγω, είπα. Έμεινε κατάπληκτος. Μου μίλησε για τα μαρτύρια που επρόκειτο να τραβήξω στο ΕΑΤ – ΕΣΑ κατά τις επόμενες μέρες ή βδομάδες της ανακρίσεως, μαρτύρια για τα οποία δεν είχα ιδέα, και για την τελική δικαστική απόφαση που θα μ’ έστελνε για χρόνια στη φυλακή να σαπίσω. -Σας συνιστώ ζωηρώς να δεχθείτε την προσφορά τώρα που σας την κάνουμε. Πιστέψτε με πως γλιτώνετε από πολλά οδυνηρά πράγματα. -Φαίνεται πως το τίμημα για να είσαι Έλληνας είναι πολύ μεγάλο, μα δέχομαι να το καταβάλω, απάντησα. -Θα το μετανιώσετε πικρά, μου είπε.
ΑΜΑΛΙΑ ΦΛΕΜΙΓΚ “ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ” Εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ


“Απέκτησα σπίτι αλλά έχασα το οικόπεδο”
Ο Α. Σαββάκης θυμάται την αντίδραση του Τσαρούχη στην επιβολή της δικατορίας του 1967:
Το ίδιο εκείνο πρωί της 21ης Απριλίου βγαίνοντας, είδε τα τανκ στους δρόμους και νόμισε στην αρχή πως ο Γαβράς γύριζε τη νέα του ταινία. Έφυγε προτού προλάβει να χαρεί το νεόκτιστο σπίτι στο Μαρούσι. “Μα πού πας; Φεύγεις τώρα που απέκτησες σπίτι;” του είπε ο φίλος του Ντίνος Δοξιάδης. “Απέκτησα σπίτι αλλά έχασα το οικόπεδο”, του απάντησε ο Τσαρούχης.
ΑΛΕΞΙΟΣ ΣΑΒΒΑΚΗΣ “ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

“Με τη μία στο κεφάλι”
Ο Νίκος Μπογιόπουλος γράφει στον Ριζοσπάστη:
Το μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρα, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.
“Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο”, περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή – ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης – και συνεχίζει: “Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σα να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: “Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!”…

απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 16/11/2005)
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=3110523&pulDate=16/11/2005 


“Δεν πρέπει να είναι Έλληνες”
Η Νίτσα Κανελλοπούλου, σύζυγος του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, θυμάται τη σύλληψή του από τους χουντικούς:
Εκείνο το χάραμα της 21ης Απριλίου θα μου μείνει αξέχαστο. Όρμησαν τέσσερις μέσα στο δωμάτιο. “Δεν πρέπει να είναι Έλληνες είπα στον Παναγιώτη, γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πως δικοί μας άνθρωποι συμπεριφέρονταν έτσι.
από το βιβλίο της ΝΙΤΣΑΣ ΛΟΥΛΕ (ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ) “ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ” Εκδόσεις ΕΙΡΗΝΗ ΕΠΕ 

“Για να σώσει το Έθνος”
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος θυμάται τη σύλληψή του από τη χούντα:
Στο Πεντάγωνο που με πήγαν είδα μια ακαταστασία. Λοχαγοί και Ταγματάρχες σε έξαψη. Ανεβοκατέβαιναν, κτυπούσαν τις πόρτες, φώναζαν. Μόνο επιτελείο δεν θύμιζε. Πλήρης απειθαρχία. Με έβαλαν σε ένα γραφείο που ήταν κοντά στην είσοδο και βλέπω μέσα τον Αρμπούζη τον στρατηγό, που ήταν αρχηγός επιτελείου. Τον είχαν όρθιο με τέσσερις λοχαγούς δίπλα του. Ήξερα πως δεν ήταν άνθρωπος που κάνει κινήματα. Μου είπε ότι τον είχαν και αυτόν συλλάβει. Τότε απευθύνθηκα στους λοχαγούς που κρατούσαν όλοι αυτόματα και τους είπα: “Εσείς δεν γνωρίσατε ποτέ πεδίο μάχης. Ο στρατηγός έχει πολεμήσει, πρέπει να ντρέπεστε”. Κατέβασαν τα όπλα. Σε λίγο παρουσιάστηκε ένας σιδηρόφρακτος ταξίαρχος. Ήταν ο Παττακός. Πολύ κωμικός με κράνος. Σε διαβεβαιώ, πως αν δεν ήταν τέτοια η περίσταση θα έκανα πολύ χιούμορ. Το πρόσωπό του ήταν τέτοιο που σου προξενούσε γέλια.
Με ύφος περίεργο μου είπε ότι κινήθηκε ο στρατός για να σώσει το Έθνος. Τον ρώτησα από ποιον και άρχισε να τα μασάει. “Είμαι υπό κράτηση;” τον ξαναρώτησα. “Όπως βλέπετε, ναι” μου απάντησε και έφυγε, χωρίς να μου δώσει άλλη εξήγηση.

από το βιβλίο της ΝΙΤΣΑΣ ΛΟΥΛΕ (ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ) “ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ” Εκδόσεις ΕΙΡΗΝΗ ΕΠΕ

“Ώστε μεταχειρίζεται δύο ονόματα αυτός ο κύριος!”
Η Τατιάνα Γκρίτση Μιλλιέξ θυμάται το διάλογο που είχε με τον Παττακό, στην προσπάθειά της να πετύχει την αποφυλάκιση του Κοσμά Πολίτη:
-Και τι θέλεις και ήρθες;
-Κύριε Παττακέ, σήμερα το πρωί η αστυνομία του Ψυχικού συνέλαβε τον μεγαλύτερο Έλληνα πεζογράφο – που σίγουρα γνωρίζετε! – τον Κοσμά Πολίτη, γέροντα, καρδιακό, που την ημέρα του πραξικοπήματος…
-Της Επαναστάσεως (με διακόπτει με χτύπημα στο γραφείο με το χέρι).
Συνεχίζω:
-…βρήκε τη γυναίκα του νεκρή. Τώρα είναι θεομόναχος και άρρωστος. Κύριε Υπουργέ – πρώτη φορά τον προσφωνώ έτσι – αν δεν θέλετε να ξεσηκώσετε την παγκόσμιο γνώμη εναντίον σας για έναν συγγραφέα που θεωρείται και μελλοντικό Νόμπελ, πρέπει να διατάξετε να αφεθεί αμέσως ελεύθερος. Η καρδιά του κρέμεται από μια κλωστή. Αν πεθάνει θα θεωρηθείτε εσείς υπεύθυνοι για το θάνατό του. Για το καλό σας μιλώ.
Καινούριο χτύπημα του χεριού στο τραπέζι. Απευθύνεται στον υπασπιστή, τον κύριο Ντότσικα. “Πείτε σ’ αυτούς που τον πιάσαν πως δεν θέλω να ξεβρακώνουν τους γέρους. Τηλεφωνείστε αμέσως στο Ψυχικό για να μάθετε τους λόγους για τους οποίους κατηγορείται”.
Η απάντηση έρχεται αμέσως. Τους είναι άγνωστο το όνομα του Κοσμά Πολίτη. Αναπηδάω, ζητάω συγγνώμη, εγώ έπρεπε να το έχω σκεφθεί, το πραγματικό όνομα του συγγραφέα είναι Πάρις Τεβελούδης.
Παττακός: -Αχαχούχα, ώστε μεταχειρίζεται δύο ονόματα αυτός ο κύριος!
Εγώ: -Φυσικά, ο Πάρις Τεβελούδης ήταν Διευθυντής Τραπέζης, ο κοινωνικός του τίτλος δεν του επέτρεπε να είναι και συγγραφεύς. Έτσι πήρε το ψευδώνυμο Κοσμάς Πολίτης, που πολλοί διατείνονται πως το διάλεξε επίτηδες γιατί το έργο του είναι κοσμοπολίτικο.
-Ώστε έτσι; Κοσμοπολίτης; Και σένα πώς είπες πως σε λένε;
Είπα το όνομά μου κι από μέσα μου έτρεμα. Τώρα λέω θ’ αφήσουν τον Πολίτη και θα μπαγλαρώσουν εμένα.
-Άιντε, πήγαινε, η Επανάστασις σέβεται τους γερόντους, θα κάνουμε τα δέοντα. Και απευθυνόμενος στον υπασπιστή του: Κάνε ό,τι πρέπει.
(…)
Τον συνάντησα μπροστά στην πόρτα του περιβολιού τους. Ήρεμος, αλλά γερασμένος ξαφνικά, με κείνη την κρυφή ειρωνική του διάθεση πάντα, μου είπε χαμογελαστά: “Μόνο εσύ μπορούσες να ρίξεις τη χούντα και να με ελευθερώσεις”. Σκωπτικά αυτό και λυπημένα όσο η ψυχή του: “Αλλά ποιαν έννοια έχει η προσωρινή ελευθερία ενός ατόμου όταν χάνεται η έννοια της ελευθερίας;”. Ξέρω από τότε πως την περίμενε κάθε μέρα και δεν αξιώθηκε να δει το πέσιμο της χούντας.

ΤΑΤΙΑΝΑ ΓΚΡΙΤΣΗ ΜΙΛΛΙΕΞ (από κείμενό της στο περιοδικό Η ΛΕΞΗ τ. 63-64, Απρίλης – Μάης 1987)
“Το δυάρι και το λουτροκαμπινέ, την τηλεοπτική συσκευή…”
Ο Κώστας Ταχτσής θυμάται την περίοδο της χούντας:
Όσο για το λαό, σε γενικές γραμμές, ε, αν πείνασε πολιτικά, δεν το ‘δειξε πολύ – αυτή τουλάχιστον ήταν η δική μου εντύπωση. Ο σιδεράς μου μου ‘λεγε “Ας τα αυτά, κυρ – Κώστα, είναι κανόνι ο Παπαδόπουλος”. Ο μπακάλης μου θαύμαζε τα ελληνικά και τη ρητορική του δεινότητα. Η πλειονότητα είν’ αλήθεια του λαού, με τη γνωστή του σκωπτικότητα, κορόιδευε τον Παττακό για τις γόπες που ‘βαζε τον κόσμο να μαζεύει απ’ τους δρόμους, κυκλοφορούσανε σπαρταριστά ανέκδοτα, αλλά εις πείσμα του γραφικού συνταγματάρχη, η μίνι φούστα θριάμβευσε, ο Σκυλίτσης μπορεί να ‘κλεισε την Τρούμπα, αλλά η νεολαία του Πειραιά ξεμπουκάριζε κατά χιλιάδες απ’ τον ηλεκτρικό στο Μοναστηράκι, κάθε οικοδομικό τετράγωνο της Αθήνας, μαζί με το σούπερ-μάρκετ απόκτησε και το μπορντέλο του, στη Συγγρού εμφανίστηκαν οι πρώτοι τραβεστί κι έδιωξαν απ’ τις πιάτσες τις πραγματικές γυναίκες, με το διεθνές οικονομικό boom χάρις στο φτηνό πετρέλαιο έπεσε και στην Ελλάδα χρήμα, κλέβαν οι συνταγματάρχες, κλέβαν τα τσιράκια τους, αλλά κι οι μικρομεσαίοι άρχισαν να αποχτάνε, μαζί με το δυάρι και το λουτροκαμπινέ, την τηλεοπτική τους συσκευή, οι κουλτουριάρηδες στριμωχνόντουσαν στις μπουάτ για να χαρούν το Νέο Κύμα, τα ιδιόρρυθμα τραγούδια του Σαββόπουλου με την ακόμα πιο ιδιόρρυθμη βραχνή φωνή και ο Ταρζάν του Μαρκόπουλου έπαιρναν έναν κρυπτο-αντιστασιακό χαρακτήρα, τα μπενζινάδικα σου χάριζαν ποτήρια για να τα προτιμήσεις, η ζωή των εξωστρεφών φιλήδονων Ελλήνων συνεχιζόταν πάνω σ’ ένα ηφαίστειο που σιγόβραζε, αλλά λίγοι – όπως και πότε άλλωστε δε συνέβαινε το ίδιο; – μπορούσανε να το προβλέψουν. Υπήρχαν βέβαια οι εξόριστοι, υπήρχε η ΕΣΑ κι η Μπουμπουλίνας. Αλλ’ αυτό δεν ήταν δα και τίποτα πρωτόφαντο στον τόπο μας – μπροστά σ’ αυτά που είχανε δει τα μάτια του κοσμάκη στον Εμφύλιο, επρόκειτο για μπαγκατέλες.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΧΤΣΗΣ (από κείμενό του στο περιοδικό Η ΛΕΞΗ τ. 63-64, Απρίλης – Μάης 1987)

“Εσείς δε χρειάζεται να ξέρετε τίποτα”
Η Ελένη Βλάχου θυμάται τη μέρα που τέθηκε “εις κατ’ οίκον περιορισμόν” από τη χούντα.
Αθήνα, 4 Οκτωβρίου 1967
Ένας ξαφνικός θόρυβος μας ξύπνησε.
Ήταν εφτά το πρωί. Κάποιοι χτυπούσαν δυνατά την πόρτα του διαμερίσματός  μας και ταυτόχρονα χτυπούσαν ασταμάτητα το κουδούνι.
(…)
-Ασφάλεια, είπε το μπλε κοστούμι. Εχουμε εντολή να κάνουμε έρευνα.
-Έχετε ένταλμα;
-Δεν χρειαζόμαστε ένταλμα.
-Έχετε καμιά ταυτότητα; επέμεινε ο άνδρας μου. Πώς ξέρουμε ότι είστε της Ασφάλειας;
Ο άλλος χαμογέλασε συμπονετικά.
-Εσείς δεν χρειάζεται να ξέρετε τίποτα. Εμείς είμαστ’ αυτοί που πρέπει να ξέρουμε.
Δεν έχω αλλάξει ούτε μια λέξη απ’ αυτό το λακωνικό διάλογο που σημάδεψε την αρχή της εποχής της σύλληψης μας στο σπίτι, και δε νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ αυτή την τρομακτικά απλή εφαρμογή του όρου “ολοκληρωτικό καθεστώς” στην καθημερινή ζωή.

ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΥ (από κείμενό της στο περιοδικό Η ΛΕΞΗ τ. 63-64, Απρίλης – Μάης 1987)

πηγή: pisostapalia.blogspot.gr


ask2use.com: Επιτρέπεται η αντιγραφή όλου του κειμένου
ask2use.com: Μόνο για μη-κερδοσκοπική χρήση
ask2use.com: Υποχρεωτική η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η άδεια
hit counter
free web hit counter