Η ιστορία μιας αόρατης κοινότητας της οποίας την ύπαρξη αρνείται ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.
Εικόνα από τους Bachelors, μια φωτογραφική συλλογή νεαρών ανδρών στην Τεχεράνη -όχι κατ' ανάγκην ομοφυλόφιλων. (Φωτ.: Najaf Shokri/Guardian).
Τα παρακάτω τα αφηγήθηκε ένας gay Ιρανός “δραπέτης” σε συντάκτη της Guardian.
Αγαπημένε μου φίλε,
Τις προάλλες που μιλήσαμε, συνειδητοποίησα πόσα χρόνια πάνε από την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, τότε που δε γνωρίζαμε ο ένας την ιστορία του άλλου.
Εδώ στη Νορβηγία, μακριά από το σπίτι, όταν μιλάω σε ξένους για τη ζωή μου και για τους λόγους που το έσκασα, πάντα εκπλήσσομαι από την άγνοιά τους για τη ζωή στο Ιράν. Αλλά και πρόσφατα, όταν μιλήσαμε μετά από τόσα χρόνια, κατάλαβα ότι και μέσα στο Ιράν κανείς δεν ξέρει την ιστορία μας. Είναι κρυμμένη πίσω από χίλια πέπλα.
Εξαιτίας αυτής της μυστικοπάθειας, ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ μπορεί να ισχυρίζεται ότι το στο Ιράν δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι. Δεν υπάρχει διάλογος, ούτε αναφορές σε εμάς και στις ζωές μας. Ακόμα και εσύ, φίλε μου, που είσαι τόσο ανοιχτόμυαλος, έχεις τόσο μεγάλη άγνοια για τις ζωές μας, οπότε δεν μπορώ να κατηγορήσω όσους μας κράζουν με ένα σωρό χαρακτηρισμούς.
Αν ακούσεις την ιστορία μου και τους λόγους που έφυγα από το Ιράν, τότε ίσως καταλάβεις την αλήθεια. Θα ξεκινήσω από τα χρόνια που πηγαίναμε σχολείο στην επαρχία. Αν δεν είχα υπέροχες αναμνήσεις από φίλους, θα ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου.
Το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν πολύ αυστηρό, αλλά εμείς ήμασταν επαναστάτες. Καθόμουν δίπλα στον Χαμίντ και λίγο πιο πέρα κάθονταν ο Χαμέντ με τον Μεχντί, εσύ καθόσουν με τους υπόλοιπους nerds πιο μπροστά. Φαινομενικά προσέχαμε στο μάθημα, κάτω όμως από τα θρανία γινόταν κάτι άλλο. Δε ντρέπομαι που τα θυμάμαι – τα περίεργα χέρια μας, τα δικά μου, του Μεχντί, του Χαμέντ, του Χαμίντ, εξερευνούσαν και ανακάλυπταν. Άπλωνα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια του Χαμίντ και εκείνος έκανε το ίδιο.
Ήταν όλα αθώα. Το μόνο που κάναμε ήταν να παίρνουμε μάτι ο ένας τον άλλο, όταν αλλάζαμε στην αυλή και ετοιμαζόμασταν για Γυμναστική. Δε νιώθαμε διαφορετικοί τότε. Το σχολείο ήταν αρρένων και μεγαλώναμε ανάμεσα σε αγόρια, ήταν φυσιολογικό. Όλα τα αγόρια είχαν στενές σχέσεις μεταξύ τους σε κάποιο βαθμό, δε μας θεωρούσαν μη φυσιολογικούς.
Ο φιλικός κύκλος του καθενός ήταν αποκλειστικά και μόνο αγόρια. Όλοι είχαν έναν κολλητό και δεν ήταν αμαρτία να πεις σε κάποιον ότι τον αγαπάς. Υπήρχαν και εκείνα τα παιδιά που είχαν κοπέλες, αλλά ήταν σπάνιο. Ίσως σήμερα με το Ίντερνετ, τη δορυφορική τηλεόραση κλπ, η κατάσταση να είναι διαφορετική.
Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο είδα ότι ο κόσμος ήταν λίγο διαφορετικός. Ανακάλυψα τις γυναίκες, αυτά τα πλάσματα που είχα θεοποιήσει τόσο καιρό. Όμως, στο τέλος του πρώτου έτους είχα καταλάβει ότι δεν απολάμβανα τη συντροφιά τους, έτσι όπως περίμενα. Έψαχνα καταφύγιο στο ανδρικό φύλο, σε φίλους και συντρόφους που καταλάβαινα, που η παρουσία τους με έκανε χαρούμενο.
Για πρώτη φορά ένιωσα διαφορετικός. Ήταν η περίοδος της αυτο-ανακάλυψης, της συνειδητοποίησης ότι δεν ήμουν «φυσιολογικός», ότι ήμουν άλλο είδος. Οι ανάγκες μου, εντωμεταξύ, εξελίσσονταν – η λαχτάρα για σωματική επαφή, αγγίγματα, χάδια, φιλιά. Είχα μια σχετική εμπειρία με κοπέλα, αλλά δεν ήταν αυτό που είχα κατά νου. Ένιωσα περίεργα και δεν ικανοποιήθηκα. Έβλεπα ότι ήθελα κάποιον σαν εμένα, να αλληλοστηριζόμαστε, να είμαι εγώ για εκείνον και εκείνος για μένα.
Πάλεψα. Ήμουν σίγουρος ότι είμαι άρρωστος. Θεωρούσα όλες αυτές τις επιθυμίες ανόσιες και αμαρτωλές. Προσπάθησα με χίλιους τρόπους να απαλλαγώ από αυτές τις σκέψεις αλλά δεν τα κατάφερα. Ήταν αναπόφευκτοι πόθοι του κορμιού και της ψυχής.
Τότε γνώρισα ένα αγόρι που το έλεγαν Ρέζα. Γνωριστήκαμε τυχαία, όπως τυχαία κατάλαβα ότι ήταν και αυτός διαφορετικός. Νομίζω μιλούσαμε για Τα 400 Χτυπήματα του Φρανσουά Τριφό, όταν το πρωτοσυζητήσαμε. Εγώ ήμουν 21 και εκείνος 22. Δεν είχαμε καθόλου εμπειρίες και σταδιακά αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε. Αρχικά μιλούσαμε για ώρες, πηγαίναμε από εδώ και από εκεί, μέχρι που βρήκα το κουράγιο να τον φιλήσω.
Τον είχα φιλήσει στο μάγουλο πολλές φορές και εκείνος εμένα. Εμείς οι Ιρανοί, το συνηθίζουμε όταν χαιρετάμε κάποιον, οπότε δεν είναι περίεργο. Όμως, μια μέρα, μετά από λίγους μήνες, ξεθάρρεψα και τον φίλησα στα χείλη… Όχι ακριβώς στα χείλη, στο πάνω χείλος και στο μουστάκι του. Ο κόσμος άστραψε, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Πάθος και αγάπη μαζί. Αρχικά αισθανόμουν βρώμικος και αμαρτωλός, εξαιτίας όλης αυτής της κατήχησης που είχα λάβει, πλενόμουν ξανά και ξανά για να διώξω την αμαρτία. Στο τέλος ενέδωσα στον εαυτό μου, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου.
Μόλις ο Ρέζα τελείωσε τις σπουδές του, η οικογένεια του τον πίεζε να παντρευτεί. Επέμεναν τόσο πολύ που αυτός έδωσε τη συγκατάθεσή του σε ένα προγραμματισμένο προξενιό για να γλυτώσει από τη συναισθηματική πίεση. Κόντευα να τρελαθώ. Εκείνος ήταν πληγωμένος. Φοβόμουν ότι θα μείνω μόνος σε όλη μου τη ζωή, ειδικά σε εκείνη την πόλη. Έτσι μάζεψα τα πράγματά μου και μετακόμισα στην Τεχεράνη, προσπαθώντας να κάνω νέα αρχή.
Στην Τεχεράνη έκανα νέους φίλους και σε ένα πάρτι γνώρισα το Νασέρ. Μιλούσαμε όλο το βράδυ. Την επόμενη μέρα πήγαμε σε ένα πάρκο και μιλούσαμε από την αυγή ως το σούρουπο. Κανείς μας δεν αποκάλυπτε τις επιθυμίες του ή έδειχνε ότι αισθανόταν κάτι περισσότερο από πλατωνική αγάπη. Ποτέ δεν το συζητήσαμε, αλλά σταδιακά, δε θυμάμαι καν πότε ξεκίνησε, κρατάγαμε ο ένας το χέρι του άλλου. Ύστερα κάναμε μαζί διακοπές, όπου μου αποκαλύφθηκε κλαίγοντας και οι ζωές μας άλλαξαν για πάντα.
Άφησα το σπίτι μου και μετακόμισα μαζί του. Μετά από δυο χρόνια βρήκα δουλειά εκεί που δούλευε κι αυτός – ολέθριο λάθος. Ως τότε κρυβόμασταν πίσω από χίλια πέπλα, αλλά κάθε δουλειά έχει ζηλόφθονες καλοθελητές κι ένας συνεργάτης άρχισε να διαδίδει φήμες για εμάς. Μια μέρα σε ένα μίτινγκ, στο μέσο μιας συζήτησης σε υψηλούς τόνους, με αποκάλεσε δημόσια «αδερφή» και έτσι παραιτηθήκαμε. Εκείνος όμως δε σταμάτησε εκεί. Το είπε και στο σπιτονοικοκύρη μας και έτσι χάσαμε και το σπίτι μας.
Καθώς ψάχναμε νέο σπίτι να νοικιάσουμε, μάθαμε ότι είχαν ειδοποιήσει και τις Αρχές, έτσι δε μας έμενε τίποτε άλλο από το να φύγουμε από τη χώρα. Ξέρεις ότι αν μας έπιαναν θα μας μαστίγωναν και θα μας εκτελούσαν. Γι’ αυτό φύγαμε. Πήγαμε στο Κουρδιστάν, μετά στο Ιράκ, από εκεί στην Κωνσταντινούπολη και τελικά στην Ελλάδα. Ήμασταν πρόσφυγες και δε θα σου πω για όλες τις κακουχίες, τους εξευτελισμούς και την κακοποίηση που περάσαμε όσο ήμασταν υπό κράτηση. Πέρασε ένας μήνας, μετά πέντε, έξι, οκτώ. Τελικά ύστερα από δέκα μήνες μας δόθηκε άσυλο και έτσι ήρθαμε στη Νορβηγία για να ξεκινήσουμε από την αρχή, μαζί.
Τον καημένο τον πατέρα μου, ας αναπαύεται η ψυχή του, δεν τον είδα πριν πεθάνει. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν λίγο πριν φύγω από τη χώρα. Πήγα σπίτι, καθίσαμε και του μίλησα. Του είπα τα πάντα για μένα και το Νασέρ, για την τύχη και την ατυχία μου. Δεν είπε τίποτα, αλλά κατέρρευσε. Ένας παραδοσιακός άνδρας με παραδοσιακές αντιλήψεις ντροπιαζόταν και μόνο που με άκουγε. Τελικά ξέσπασε σε κλάματα, το ίδιο και εγώ – είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις έναν πατέρα να κλαίει. Πίστευα ότι ντρεπόταν πολύ για μένα, αλλά τουλάχιστον ήξερε ότι μιλούσα με την καρδιά μου.
Μετά, ήταν η σειρά της μητέρας μου, μιας βαθιά θρησκευόμενης γυναίκας, αφιερωμένης στις προσευχές της. Δεν πίστευε τίποτα από όσα της είπα. Στην αρχή με καταράστηκε. Μετά είπε ότι θα με πάει σε γιατρό να γίνω καλά. Έπειτα σκέφτηκε ότι ίσως να έπρεπε να παντρευτώ για να αλλάξω. Συνέχιζε μέχρι που ο πατέρας μου της είπε να σταματήσει.
Όταν αποχαιρετιστήκαμε, ο πατέρας μου με φίλησε. Δεν έκλαψε ξανά. Το έπνιγε για να μην τρελαθώ. Η μητέρα μου, ωστόσο, δεν μπορούσε να κρατηθεί. Άρπαξε το μανίκι μου και έκλεγε ασταμάτητα, μουρμουρίζοντας προσευχές. Στο τέλος, ο πατέρας μου έπιασε το χέρι της, την τράβηξε και έφυγαν. Ο Νασέρ και εγώ μπήκαμε στο λεωφορείο για το Sanandaj και περάσαμε τα σύνορα.
Ήμουν εδώ, στη Νορβηγία, όταν ο πατέρας μου αρρώστησε και πέθανε και δεν μπορούσα να είμαι δίπλα του και δίπλα στη μητέρα μου. Καημένοι μου γονείς.
Αυτό το τίμημα πλήρωσα για να είμαι διαφορετικός. Μέχρι που όλα αποκαλύφθηκαν, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Ο διάολος όμως έριξε τις μάσκες. Στο Ιράν, αν θες να είσαι διαφορετικός, πρέπει να το κρύβεις. Τότε μπορείς να κάνεις ό,τι θες, ή μάλλον τόσα ώστε να μη σε πάρουν χαμπάρι. Αν είσαι διαφορετικός, αν δε συμβαδίζεις με τα πρότυπά τους και γίνει γνωστό, το πληρώνεις όπως το πλήρωσα και εγώ.
Ξέρεις, μέχρι εκείνος ο κακός άνθρωπος στο γραφείο να μας βλάψει τόσο πολύ, είχαμε μια σχεδόν φυσιολογική ζωή. Στην ιρανική κοινωνία, οι στενές φιλίες και επαφές μεταξύ ανδρών είναι συνηθισμένες και αποδεχτές. Δεν είναι τόσο περίεργο δυο άνδρες να κρατιούνται χέρι χέρι στο δρόμο. Δεν είναι αλλόκοτο να αγκαλιάζεις έναν άνδρα, να πας σε καφετέρια ή σε εστιατόριο μαζί του, ακόμα και να ζεις μαζί του. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να κάνει τους άλλους να σε θεωρήσουν ομοφυλόφιλο, οπότε, από αυτή την άποψη, είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι γκέι στο Ιράν παρά στην Ευρώπη. Όσο ο κόσμος δε σε χαρακτηρίζει γκέι, δεν ενοχλείσαι. Μόλις αποδειχθείς διαφορετικός, όλος ο κόσμος στρέφεται εναντίον σου, από τους ανθρώπους μέχρι την κυβέρνηση.
Δε φαντάζεσαι πόσοι ομοφυλόφιλοι κατοικούν πίσω από τις κλειστές πόρτες της πόλης. Κανείς δεν ξέρει, κανείς δε θέλει να μάθει. Αν είσαι γκέι, σύντομα θα βρεις friendly μέρη να πας. Για παράδειγμα το Καφέ… στην Τεχεράνη – ήταν το στέκι μας για πολύ καιρό. Δεν ήταν ανοιχτά γκέι μαγαζί, δεν υπήρχε σημαία με το ουράνιο τόξο στην πόρτα. Αλλά μόλις έμπαινες μέσα, το καταλάβαινες.
Κάναμε και γκέι πάρτι. Το πιστεύεις; Ναι, στο Ιράν, πάρτι μόνο για ομοφυλόφιλους και περνούσαμε τόσο ωραία, μπορούσαμε να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να χορέψουμε. Δεν ξέφευγε η κατάσταση, δεν ήταν βρώμικα, δεν ήταν όργιο. Ήταν σαν κάθε άλλη φιλική μάζωξη με όλους τους συνήθεις περιορισμούς της ιρανικής κοινωνίας. Μόνο η σύνθεση των ζευγαριών ήταν αλλιώς, άντρες με άντρες, γυναίκες με γυναίκες.
Φυσικά, ο φόβος της αστυνομίας ήταν πανταχού παρών. Αλλά το κράτος πάντα έμενε εκτός, έξω από τις κλειστές μας πόρτες, έξω από τους προσεκτικά κλειστούς μας κύκλους. Στον ασφαλή μας μικρόκοσμο, είχαμε την ελευθερία να είμαστε ο εαυτός μας. Και όχι, δεν είμαστε λίγοι. Υπάρχουν τόσοι ομοφυλόφιλοι στο Ιράν, όσοι οπουδήποτε αλλού, απλά κανείς δεν το γνωρίζει. Κανείς δε γνωρίζει για τους Ιρανούς γκέι.
Ο Αχμαντινετζάντ έχει δίκιο εν μέρει, όταν λέει ότι δεν υπάρχουν γκέι στο Ιράν. Η δική του βερσιόν του Ιράν -που δεν είναι μόνο δική του- δεν έχει ομοφυλόφιλους, φιλελεύθερους ή αντιφρονούντες. Το δικό μας Ιράν επιβιώνει πίσω από κλειστές πόρτες και ψηλούς τοίχους. Μια μέρα όμως αυτοί οι τοίχοι θα γκρεμιστούν και θα μοιραστούμε όλοι ένα κοινό Ιράν.
Το γκρέμισμα των τοίχων αρχίζει με σένα, αγαπημένε φίλε. Άκου την ιστορία μου, μάθε την ιστορία μου και πες την ιστορία μου. Το coming out μας ξεκινάει με τη δική σου αποδοχή, ελπίζω τώρα να μπορείς να καταλάβεις καλύτερα γιατί έκανα αυτές τις επιλογές.
Πηγή: lifo.gr
