Μεσσηνιακή Μάνη...Ενας Επίγειος Παράδεισος Ψυχικών Απολαύσεων.!



Μπορεί η αγριάδα της άνυδρης πέτρας που στέκεται σε πύργους με λιλιπούτεια παράθυρα και η σκληράδα των ανθρώπων να είναι το σήμα κατατεθέν της Μάνης, όμως υπάρχει και ένα κομμάτι της γλυκό, δροσερό και πολύ καλοκαιρινό. Η Μάνη από την μεριά του νομού Μεσσηνίας χωρά ανάμεσα στο πράσινο του Ταϋγέτου και το γαλάζιο της ξελογιάστρας θάλασσας και σου προσφέρει εξαίσιες εικόνες και εμπειρίες.

ΜΕ ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ

Το φυσικό κάλλος της περιοχής, η ιστορία της, η παράδοσή της, η αγωνιστικότητα και η ανδρεία που χαρακτήρισε τους ανθρώπους της στις δύσκολες περιπέτειες του Έθνους ανά τους αιώνες, την βάζουν δίπλα στις άλλες περιοχές σύμβολα της Ελλάδας, όπως η Κρήτη, η Ήπειρος, η Μακεδονία.

Υπάρχουν αρκετά ακόμα σημεία λίγο δυσπρόσιτα για τους μοναχικούς κυρίως επισκέπτες.

Οι "ξένοιαστοι καβαλάρηδες" θα λατρέψουν την περιοχή...

Το τοπίο μαγεύει, ξαφνιάζει ευχάριστα και εντυπωσιάζει από την γρήγορη εναλλαγή των εικόνων.

Απόκρημνα βράχια, σπηλιές και φαράγγια, δένουν με τον ελαιώνα, τις γραφικές παραλίες, τα λιμανάκια, τα νησάκια και τις γλυφάδες.

Χρώματα και αρώματα από ποικίλα αγριολούλουδα και βότανα υποδέχονται τον επισκέπτη όλες τις εποχές.

Το κλίμα της περιοχής είναι ζεστό μεσογειακό με ήπιο χειμώνα και μεγάλη ηλιοφάνεια. Προσφέρεται όλο τον χρόνο σαν τουριστικός προορισμός.


Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΝΗ: ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Πόσα ταξίδια μα την αλήθεια έχω διαβάσει για τη Μάνη και πόσο έχω γελάσει μα και πικραθεί συνάμα! Ευτυχώς - για όλους μας - η Μάνη δεν έχει κατακτηθεί ακόμα. Μονάχα οι Μανιάτες ξέρουν πόσο αδούλωτη είναι, αυτοί οι δυσπρόσιτοι, επιφανειακά ευγενείς, απρόθυμοι, μοναχικοί, άξεστοι και δηκτικοί άνθρωποι. Λίγα κοσμητικά επίθετα έβαλα και ίσως όχι απόλυτα ταιριαστά για εκείνους που στην τραχιά γωνιά της Ελλάδας μοιάζουν να μη χρειάζονται κανέναν άλλον παρά μονάχα τον εαυτό τους και...ίσως τους υπόλοιπους Μανιάτες!

Μια Μάνη είναι Προσηλιακή και άλλη μια είναι Αποσκιερή. Μια Μάνη είναι Έξω και άλλη μια είναι Μέσα. Καμιά δεν είναι ίδια με την άλλη, καμιά δεν είναι η ομορφότερη. Να γράψεις ταξίδι για τη Μάνη ολόκληρη δεν γίνεται, δεν πάει. Να την κατακερματίσεις σε κομμάτια και να αποτυπώσεις τις περιηγητικές σου εντυπώσεις πέφτεις στο ίδιο «λάθος» με τους υπόλοιπους... χάνεις την αίσθηση.
Μονάχα να μεταφέρεις μερικές εικόνες γίνεται και τούτο μου φαίνεται πως πρέπει να κάνω. Να ξεκινήσω, λοιπόν, από το όνομα. Η πιο σωστή εκδοχή απ' όσα έχω διαβάσει είναι αυτή του καθηγητή Ε. Πεζόπουλου που λέει πως προέρχεται από το αρχαίο επίθετο «μανός» (στο θηλυκό του γένος) που σημαίνει γυμνός από βλάστηση. Το γιώτα, που συνήθως βλέπουμε γραμμένο στους χάρτες των κουτόφραγκων (Μάϊνη την ονόμαζαν) οφείλεται βασικά στο γλωσσικό ιδίωμα των κατοίκων (μια γιαγιά που με έβλεπε να σκαρφαλώνω σε κάτι ερείπια για να βγάλω καλή φωτογραφία, μου φώναξε: «Πας χαϊμένος κορώνα μου»). Ωραία ακούγεται και η εκδοχή που λέει πως όλοι οι ναυτικοί που περνούσαν από το ακρωτήριο Ταίναρο φώναζαν «Μάϊνα τα πανιά!», οπότε έμεινε στη χερσόνησο το όνομα Μάϊνη.


Ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους και η εκτίμηση που τρέφουν όλοι για την αφιλόξενη ετούτη γωνιά είναι πραγματικά απίστευτη. Άλλωστε, οι Μανιάτες χαρακτηρίζονται για το πόσο πολύ τοπικιστές είναι. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως η Μάνη είναι ο τόπος κατοικίας μιας μεγάλης οικογένειας. Η λειτουργία της «οικογένειας» αυτής στηρίζεται σε σκληρούς, ισχυρούς και αδιαπραγμάτευτους κανόνες. «Τι θα πει ο κόσμος...», είναι μια φράση που βασανίζει τον Μανιάτη σε όλη του τη ζωή, ενώ από την άλλη ο ίδιος αυτός κόσμος του χαρίζεται για να τον απολαύσει τηρώντας κάποιους πανάρχαιους κανόνες! Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα γένη των Μανιατών είναι ακόμη ισχυρά. Η πολιτισμική ταυτότητα διατηρείται ακόμα και όταν μεταναστεύουν, ενώ μεγάλες οικογένειες στις μέρες μας φτιάχνουν συλλόγους!
Οι Μανιάτες δεν ξέρουν τι πάει να πει υποδούλωση, κλεψιά και ζητιανιά, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά τι πάει να πει παλικαριά και «γδικιωμός». Η βεντέτα δεν είναι ελληνική λέξη, ο «γδικιωμός» ή εκδίκηση είναι η σωστή και για τον Μανιάτη είναι καθήκον και όχι έθιμο ή δικαίωμα. Παλιότερα δήλωναν ξεκάθαρα «είμαστε οχτροί» και ξεκινούσε το κακό που μπορούσε να βαστήξει πολλά χρόνια και να ξεκληρίσει οικογένειες, χωριά ολόκληρα.


Και μη νομίσετε πως οι Μανιάτες πεθαίνουν...

Όχι! Απλά όταν τα «κακαρώσουν» γίνονται ταχυδρόμοι από τον Επάνω κόσμο στον Κάτω.
Μεταφέρουν τους καημούς και τις σκέψεις, τα παθήματα και τα ανδραγαθήματα, την αλήθεια ολάκερη τη δική τους, αλλά και όλων των υπολοίπων στον Κάτω κόσμο.!



ΙΣΤΟΡΙΑ

Η πρώτη ιστορική αναφορά για την περιοχή γίνεται από τον Όμηρο που αναφέρει την Καρδαμύλη ως μια από τις πόλεις που θα έδινε για προίκα στον Αχιλλέα ο Αγαμέμνονας.

Στον ίδιο χώρο κατά την μυθολογία, βγήκαν οι Νηριίδες για να καμαρώσουν τον Πύρρο τον γιό του Αχιλλέα που πέρασε από εκεί πηγαίνοντας στην Σπάρτη για να νυμφευθεί την Ερμιόνη.

Ο Παυσανίας κατά την διέλευσή του από τη περιοχή, αναφέρει ότι στο Κάστρο του Λεύκτρου είδε άγαλμα του Ασκληπιού και της Ινούς καθώς και της Κασσάνδρας, ξόανο του Απόλλωνα, άγαλμα του Ιθωμάτα Δία και ιερό της Αθηνάς με το άγαλμά της. Επίσης, αναφέρει ότι στην νησίδα Πέφνο (Αγιο Δημήτριο) που φέρεται ως γενέτειρα των Διοσκούρων, είδε τα αγάλματά τους.

Στα Βυζαντινά χρόνια η περιοχή βρέθηκε υπό το Δεσποτάτο του Μυστρά και μετέπειτα πρωτοστάτησε στην κήρυξη της επανάστασης για την ελευθέρωση της πατρίδας. Συγκεκριμένα στις 21 Μαρτίου 1821 έφθασε στην Καρδαμύλη ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, έχοντας δώσει όρκο ιερό στην Αρεόπολη για την έναρξη του αγώνα και ένωσε τις δυνάμεις του με τον Κολοκοτρώνη, τον Μούρτζινο και τους εμπειροπόλεμους Μανιάτες . Μπήκαν στην Καλαμάτα 23 Μαρτίου την ελευθέρωσαν και συνέχισαν τον αγώνα για την απελεθέρωση του έθνους...


Στη Μάνη η ευγνωμοσύνη και η φιλοξενία, είναι θεότητες.

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ

Η άγονη χερσόνησος και η ιστορική σύνδεση με την Αρχαία Σπάρτη μεταγγίζουν στους κατοίκους ασυμβίβαστο χαρακτήρα, αυστηρά ήθη, σκληρά έθιμα, ελευθερία, θυσίες, καθώς και ειλικρίνεια, ψυχικό θάρρος, φιλότιμο και φιλοπατρία. Επιδεικνύουν μεγάλο σεβασμό προς τις παραδόσεις, την οικογενειακή τιμή και τους νεκρούς, και μια τοπικιστική αντίληψη, που πηγάζει από την υπερηφάνεια ότι ουδέποτε υποδουλώθηκαν σε ξένους και πάντοτε έζησαν ελεύθεροι. Μοναδικά ήθη και έθιμα που καταγράφονται στη Μάνη είναι ο γδικιωμός, η τρέβα (η προσωρινή ανακωχή εχθροπραξιών), τα μοιρολόγια.

Την πρώτη θέση στη ιεραρχία της οικογένειας κατείχε ο πατέρας, ή σε περίπτωση θανάτου ο πρωτότοκος γιος. Τα θηλυκά μέλη δεν είχαν ούτε κληρονομικά ούτε άλλα δικαιώματα. Το διαζύγιο ήταν άγνωστη λέξη. Οι άνδρες ήταν διαρκώς απασχολημένοι είτε με τους οικογενειακούς πολέμους είτε ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς. Αυτός ήταν και ο κυριότερος λόγος που ξεχώριζαν τα αρσενικά παιδιά, γιατί αποτελούσαν ασφάλεια για την οικογένεια και μέγιστη προσφορά στην πατρίδα σε καιρό πολέμου.


ΤΟΠΙΚΗ ΦΟΡΕΣΙΑ

Γυναικεία

Λιτή και αυστηρή, αποτελείται από το άσπρο υφαντό πουκάμισο, κεντημένο στο στήθος και τα μανίκια.
Το στολίζει μια κόκκινη λωρίδα χωρίζοντας την φούστα σε δύο μέρη.
Το μεταξωτό ζωνάρι.
Στο κεφάλι το μπλε καλπάκι με την άσπρη μπόλια.


Αντρική

Οι Μανιάτες αν και στεριανοί υϊοθετούν την νησιώτικη φορεσιά, την "βράκα", διότι οι συναλλαγές τους γίνονται από την θάλασσα και όχι από την στεριά.
Αποτελείται από το το άσπρο φαρδύ πουκάμισο κεντημένο στα μανίκια. Την σκουρόχρωμη βράκα. Το ριγωτό ζωνάρι. Το κόκκινο γιλέκο κεντημένο με μαύρο κορδόνι. Το μαυρό μαντήλι. Τις μαύρες κάλτσες.



Ο ΓΑΜΟΣ


Ο γάμος ήταν το μοναδικό χαρμόσυνο γεγονός στην αλλοτινή Μάνη...

Είχαν καταργηθεί σχεδόν και οι ονομαστικές εορτές.
Οι μοναδικές χαρές, όπως τις έλεγαν ήταν ο γάμος και η γέννηση αγοριού, γιατί ήξεραν πολύ καλά όπως οι αρχαίοι Έλληνες ότι αυτό, το αγόρι, ο «κούρος» όπως το έλεγαν, βιολογικά θα διαιώνιζε την οικογένεια, την φυλή και θα ήταν ένα ντουφέκι παραπάνω στον αγώνα.

Τον γάμο λοιπόν τον συνδύαζαν με την αναγέννηση της οικογένειας, της φαμίλιας, της φυλής, κάτι όπως ο καινούργιος χρόνος. Μόνον στα νεότερα χρόνια λέγανε τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά κάλαντα από σπίτι σε σπίτι και φτιάχνανε δίπλες, λελάγγια και μελομπουκιές (παραδοσιακά φαγητά και κεράσματα).

Χαρές λοιπόν ονόμαζαν τους γάμους. «Στις χαρές σου» λέγανε συχνά στις προπόσεις τους με κρασί ή με κεράσματα. Στην παλιά Μάνη, σε καμία άλλη περίπτωση δεν τραγουδούσαν και δεν χόρευαν, εκτός από τον γάμο. Ο γάμος γιορταζόταν κατά τον πιο επίσημο και επιδεικτικό τρόπο, γι' αυτό τον λέγανε και «χαρά». Πολλές φορές ακόμα και σήμερα, ακούμε, ειδικά από πιο μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, την πρόποση «Στις χαρές σου», που σημαίνει στο γάμο σου και προέρχεται από την Παλιά Μάνη.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι το όνομα του κοριτσιού μιας οικογένειας συνοδευότανε από την κατάληξη "ίτσα", ενώ το όνομα της καινούργιας γυναίκας στην οικογένεια, της νύφης, είχε το επίθετο με την κατάληξη "έϊσα". Αυτά κυρίως για την αποσκιαδερή Μάνη. Για παράδειγμα, η γυναίκα του Νικολάου Πλαγιαννάκου του Βασιλείου, έχανε τόσο το επίθετό της, όσο και το μικρό της όνομα και λεγόταν μετά τον γάμο της Νικολάου Πλαγιαννέϊσα Βασιλόνυφη. Αναφερόταν δηλαδή και σαν νύφη του αρχηγού της οικογένειας που ήταν ο πατέρας του γαμπρού.

Σαν προίκα, εκτός από τα διάφορα χωράφια (λαχίδια) που έπαιρνε η νύφη, αρκετά για την συμβολή της στο νέο της σπιτικό, έπαιρνε και πολλά οικιακά σκεύη ή και σκουτιά (ρούχα) ή μπατανίες (κουβέρτες) και άλλα. Στα σκουτιά επάνω πολλές φορές καρφίτσωναν με διάφορες κορδέλες δεμένα, παλαιά νομίσματα αξίας, συνήθως ασημένια.


ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Έμμετρα στιχουργήματα με θλιβερή υπόθεση. Τραγούδια θρηνητικά, που τα απαγγέλλουν οι άνθρωποι κατά το θάνατο αγαπημένων τους προσώπων.

Τα μοιρολόγια και γενικά τα τραγούδια του Χάρου έχουν παλιά παράδοση και διασώζουν Ομηρικά έθιμα γύρω από το συγκλονιστικό γεγονός του θανάτου. Ο θάνατος για τους αρχαίους Έλληνες, όσο και αν η διδασκαλία τους δέχεται την αθανασία της ψυχής και το χωρισμό της από το σώμα, δεν έπαυε να είναι γεγονός που έφερνε θλίψη και πόνο στους ανθρώπους.

Τα πρώτα μοιρολόγια τα βρίσκουμε στον Όμηρο, όπου αναφέρονται νεκρώσιμα τραγούδια της Ανδρομάχης, της Εκάβης, της Ελένης, του Αχιλλέα κτλ. με περιεχόμενο όμοιο σχεδόν με τα σημερινά μοιρολόγια.

Διάσημοι ποιητές, σαν τον Πίνδαρο και το Σιμωνίδη, έγραψαν επικήδεια τραγούδια για τους νεκρούς πλούσιων οικογενειών. Το έθιμο αυτό συνεχίστηκε και μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, περνά μέσα από τη Βυζαντινή εποχή, ακμάζει στη μεταβυζαντινή και φτάνει στη νεώτερη εποχή με την πλούσια σε λυρικότητα ποικιλία.

Τα σύγχρονα μοιρολόγια αποτελούνται συνήθως από δεκαπεντασύλλαβους στίχους και διακρίνονται σε μοιρολόγια επαινετικά του νεκρού και σε μοιρολόγια του Χάρου.

Το μοιρολόι φτάνει στη μεγαλύτερη ακμή στην περιοχή της Μάνης, αλλά εκεί η εκφραστική του δύναμη μεταβάλλεται σε αφηγηματικό ποίημα - τραγούδι, σε εκτενή πολλές φορές ιστορία του νεκρού.

Στη Μάνη, τα μοιρολόγια έχουν σχεδόν υποκαταστήσει τα άλλα τραγούδια, είναι η μόνη μορφή λαϊκής ποίησης και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, ενώ και σήμερα ακόμα αυτοσχεδιάζουν και δημιουργούν οι Μανιάτισσες.

Στη Μάνη επικρατεί ολόκληρη εθιμοτυπία για τα μοιρολόγια. Όταν πεθάνει κάποιος οι γυναίκες του χωριού πηγαίνουν στο «κάθισμα», κάθονται γύρω - γύρω από το νεκρό και αρχίζουν ένα διάλογο με μοιρολόγια.

Οι γυναίκες μοιρολογούν το νεκρό ιεραρχικά, που, όταν πρόκειται για άνδρα, ξεκινά από τη μάνα και συνεχίζεται από την αδελφή, την κόρη και, τέλος καταλήγει στη γυναίκα του. Αποτελεί τιμή για την οικογένεια του νεκρού να μοιρολογηθεί από άτομο εκτός της οικογένειας.

Τη γυναίκα που λέει ένα μοιρολόι δεν πρέπει να τη διακόψει κανένας και αυτή που θέλει να συνεχίσει ζητά την άδειά της. Το μοιρολόι αρχίζει με το ξενύχτισμα του νεκρού, συνεχίζεται όταν το φέρετρο μεταφέρεται στην εκκλησία και αλλάζει μ' ένα σπασμωδικό κλάμα μέσα στην εκκλησία την ώρα της ακολουθίας. Γίνεται εντονότερο στο δρόμο προς το νεκροταφείο, όπου ενώνεται με τις φωνές των συγγενών του νεκρού, και αποκορυφώνεται μπροστά στον τάφο.

Οι μοιρολογήτρες, μερικές από τις οποίες κάνουν μεγάλα ταξίδια για να θρηνήσουν ένα μακρινό συγγενή τους ή κάποτε και ανθρώπους που δε συνάντησαν ποτέ, αυτοσχεδιάζουν βασικά τα μοιρολόγια τους δίπλα στο νεκρό, με βάση ορισμένες τυπικές φράσεις που επαναλαμβάνονται σταθερά.


Τοπικά προϊόντα

Στα είδη διατροφής θα βρείτε παστά και λουκάνικα μοναδικά για την γεύση και την ποιότητά τους καπνισμένα με φασκόμηλο.

Εξαιρετικής ποιότητας ελαιόλαδο και ελιές. Κάπαρη, ρίγανη, θυμάρι, μέντα, τσάι Ταϋγέτου μοναδικό στο είδος του και αλάτι θαλασσινό από την Τραχήλα, αξίζουν να τα αναζητήσετε.

Επίσης, θαυμάσιο μέλι, δίπλες, λαλάγγια, λαδοκούλουρα , τραχανά και χυλοπίτες...η χαρά του καλοφαγά.!



Η εξερεύνηση των Μανιάτικων χωριών οδικώς δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Η ομορφιά του άγριου τοπίου σε συνδυασμό με την παραδοσιακή Μανιάτικη αρχιτεκτονική, οι μαγευτικοί κολπίσκοι με τα καταπράσινα νερά και η φιλοξενία των ντόπιων συνθέτουν ενα ειδυλλιακό σκηνικό για εξορμήσεις.

Περπατήστε στα Βυζαντινά, Φράγκικα και Μανιάτικα Κάστρα, στα καλντερίμια των παραδοσιακών οικισμών και στα φαράγγια του Ταϋγέτου. Παρατηρήστε τη φύση που λόγω των πολλών ενδημικών φυτών χαρακτηρίζεται "Βοτανικός Παράδεισος". Ανακαλύψτε βυζαντινά εκκλησάκια, πέτρινα γεφύρια και βρύσες, νερόμυλους και ελαιοτριβεία.

Αφεθείτε στο χάδι του ήλιου κατά το ηλιοβασίλεμα στο Ταίναρο, στο Λιμένι, στη Καρδαμύλη.


ΟΙ ΠΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ

Από τα χρόνια του Ιουστινιανού αναφέρεται η ύπαρξη πύργων στη Μάνη. Οι πύργοι της Μάνης, οκτακόσιοι περίπου σκορπισμένοι στα χωριά, στα βουνά και στ' ακρογιάλια και σε κάθε επίκαιρο σημείο, αποτελούν αξιόλογα λαϊκά αρχιτεκτονικά έργα, υπαγορευμένα κυρίως από τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες του τόπου.
Το κοινωνικό σύστημα της Μάνης ήταν ένα είδος ομοσπονδίας ανεξάρτητων και ελεύθερων γενών. Ο πυρήνας της ήταν η ένοπλη μανιάτικη πατριά και ο οικογενειακός πύργος. Οι πύργοι ήταν καλά μελετημένοι στη κατασκευή τους με ντουφεκότρουπες (πολεμίστρες), ζεματίστρες (ή καταχιούστριες) και στις γωνιές πετρομάχους.

Καθένας ανήκε σε μια πατριά και υπερασπίζεται όχι μόνο την οικογένεια, αλλά όλο το σόϊ που συνήθως μένει στα γύρω σπίτια. Η ανοικοδόμηση του Πύργου ήταν καθήκον όλης της πατριάς, όπως και η φρούρησή του, ενώ ποτέ δεν τον κληρονομούσαν γυναίκες, αλλά οι πλησιέστεροι άντρες συγγενείς. Στο πύργο γίνονταν οι γάμοι, τα γεννητούρια, οι βαπτίσεις, τα γλέντια, οι θάνατοι, τα μοιρολόγια. Η κατασκευή πύργων στη Μάνη, συνεχίστηκε ως τα τέλη σχεδόν του 19ου αι. και σταμάτησε καθώς η κρατική εξουσία επιβλήθηκε σιγά - σιγά και αντικατέστησε το πατριαρχικό καθεστώς της περιοχής. Ορισμένοι από αυτούς έχουν επιλεγεί για τη στέγαση Μουσείων, όπως η Πυργοκατοικία των Μαυρομιχαλαίων στο Λιμένι. Στη Μάνη εκτός από το ιστορικό κάστρο της Μαΐνης ήταν και μία σειρά από μικρότερα φρούρια που μέχρι τις ημέρες μας λέγονται καστρία. Από αυτά άλλα είναι μεγαλύτερα και έδρες των παλαιών
βυζαντινών Κόμητων ή αργότερα των Τοπαρχών, και άλλα μικρότερα και εμπροσθοφυλακές ή Βάρδιες του κάστρου της Μαΐνης ή των καστρίων.


ΤΑΫΓΕΤΟΣ

Ο Ταΰγετος με τις πολλές του ιδιαιτερότητες είναι ένα από τα ομορφότερα βουνά της Ελλάδας και το διασημότερο της Πελοποννήσου. Στην αντίληψη όσων τον γνωρίζουν κατέχει το χαρακτήρα του φυσικού συμβόλου. Αγιασμένο μέσα στους αιώνες και αυτόνομο στην Τουρκοκρατία γέννησε καπεταναίους και αγωνιστές. Σύμφωνα με το ποιητή Νικηφόρο Βρεττάκο, συναντάς «το ερωτικό σμίξιμο του Ήλιου και της Πέτρας». Είναι το βουνό που χωρίζει και ενώνει δυο ιστορικές περιοχές, τη Μεσσηνία και τη Λακωνία.


«Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος: όπως ο κόρφος της μητέρας μου.
Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα, ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του
ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθιές χαράδρες του
να σχηματίσει μες στη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο.
Δίψα βαθιά σαν ωκεανό,
ψηλότερη κι απ’ το φεγγάρι.
Δίψα που να την λυπηθεί ο Θεός!

Γύρω τριγύρω στην καρδιά μου τα γεράνια στέφανα των γκρεμνών του
ρωγμές για ζώα, νεροσυρμές ελάτια κι αγριοπερίστερα.
Κ’ ένας αητός απάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα.
Κ’ ένας αητός απάνω μου να σκάφτει τις βροντές
Ζητώντας να ‘βρει μέσα τους ένα σπινθήρα!
Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος όσο να γεννηθούνε
Τα δυο παιδιά του Θεού μέσα μου: η Ποίηση και η Αγάπη!»


...τούτο το οδοιπορικό δεν είναι δικό μου, ανήκει εξ' ολοκλήρου σε μια πολύ καλή μου φίλη - το Βαλεντάκι - που μου παραχώρησε όλο το υλικό και το εξαιρετικό βίντεο που παρακολουθήσατε στην αρχή.
εκείνη με ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό δημιούργησε τούτο το αφιέρωμα για τον τόπο της, εγώ απλώς με μεγάλη χαρά και τιμή το φιλοξενώ στο blog μου.!

το Βαλεντάκι δημιουργεί υπέροχα βίντεο τα οποία μοιράζεται με όλους εμάς, θα την βρείτε στο κανάλι της στο youtube...εκεί εκτός του αφιερώματος στην ιδιαίτερη πατρίδα της έχει ανεβάσει και καταπληκτικές μουσικές.!


http://www.youtube.com/user/seliniiilios2


η Μάνη αντανακλά τον ψυχισμό των ανθρώπων που την κατοίκησαν και την κατοικούν μέχρι και σήμερα...ο λόγος της Μάνης είναι η ΣΙΩΠΗ...αυτή "ΜΙΛΑΕΙ" αυτή "ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ"..
ΠΕΤΡΑ και ΣΙΩΠΗ...ΤΟΛΜΗ και ΘΥΣΙΑ...Αυτή είναι η ιστορία της...αυτή η υπέροχη ιστορία είναι που προσελκύει το βλέμμα και καθηλώνει τη μνήμη όποιων νοιώσουν την ευλογία να τους φιλοξενήσει στα ιερά χώματά της.!!!

Βαλεντάκι μου, ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη και την τιμή.!!!


ask2use.com: Επιτρέπεται η αντιγραφή όλου του κειμένου
ask2use.com: Μόνο για μη-κερδοσκοπική χρήση
ask2use.com: Υποχρεωτική η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η άδεια
hit counter
free web hit counter