...να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.!
...σβήσε - γράψε θα με πάει, το βλέπω.προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις σε τάξη, αλλαααά...δεεν.!
ο τελευταίος 1.5 μήνας ήταν ό,τι χειρότερο έχω ζήσει την τελευταία 10ετία....
γνώρισα τον παραλογισμό ενός συστήματος που μοναδικός λόγος ύπαρξής του είναι να συνθλίβει και να εξοντώνει τους αδύναμους...τα μυρμήγκια, ενώ κάθεται ΣΟΥΖΑ στην ασυδωσία των εθνοπατέρων, των μεγαλοεργολάβων, των λογής - λογής λαμόγιων.!
κι αν δεν κάθεται ΣΟΥΖΑ, σίγουρα κοιτάει στην άλλη πλευρά.!!!
κι αυτό κάποιοι, το ονομάζουν...δικαιοσύνη.(!)
εγώ δεν μπορώ να βρω λέξη που να περιγράφει, ακριβώς, αυτό το απάνθρωπο σύστημα.!
πάντως δικαιοσύνη δεν το ονομάζω.(!)
19 χρόνια γνωριμίας...σχέση ζωής που κάποιοι διαγράφουν με μια μονοκοντυλιά...γιατί γι' αυτούς, η σύγγενεια ορίζεται με το αίμα κι ένα χαρτί υπογεγραμμένο από κάποιον ιερέα ή δήμαρχο...κι εμείς δεν συνδεόμαστε με βιολογική ή θεσμική σχέση, έπρεπε λοιπόν, να μπούμε στο γρανάζι μιας άθλιας γραφειοκρατίας.αιτήσεις, υπογραφές, συμβούλια και υπομονή...κι όλα αυτά για 20 λεπτά "επαφής" πίσω από ένα βρωμερό τζάμι κάθε 15 μέρες...τόσες ορίζει ο νόμος...ο νόμος τους.
και βέβαια ερωτήσεις του στυλ: γκομενά σου είναι, πως κάνεις έτσι;
κι όλα αυτά γιατί είχες την "απαίτηση" οι ανθρωποφύλακες να σου φέρονται με σεβασμό...
όχι ρε άθλιο ανθρωπάκι με τη στολή, δεν είναι γκομενά μου...είναι όλα αυτά που εσύ δεν μπορείς να νοιώσεις γιατί νοιώθουν οι άνθρωποι κι όχι τα πορωμένα ανθρωπάρια με τη στολή και το σήμα.!
όλο αυτό το σκηνικό μ' έκανε να σκεφτώ ξανά το θέμα των διακρίσεων που αντιμετωπίζουν οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στις περισσότερες χώρες του κόσμου...τα στοιχειώδη δικαιώματα που για όλους τους str8 είναι δεδομένα για μας είναι απαγορευτικά. πρέπει να ομολογήσω ότι πριν από αυτήν την περιπέτεια το θέμα του γάμου ή το συμβόλαιο συμβίωσης ήταν θέματα τα οποία με απασχολούσαν αλλά όχι σαν επιτακτική ανάγκη όπως τελικά είναι στην πραγματικότητα...γιατί τελικά η υλοποίηση της εξίσωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων όλων των ομοφυλόφιλων, των λεσβιών, των τρανς κλπ είναι ανάγκη αν πιστεύουμε στην ισότητα και στην κοινωνική δικαιοσύνη...είναι απαράδεκτο να με - μας - θεωρούν πολίτες β! κατηγορίας τη στιγμή που απαιτούν απ' όλους ίσες υποχρεώσεις...
αυτό που μου έλειπε, τις μέρες που δεν ήσουν εδώ ήταν τελικά τα μικρά καθημερινά πράγματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τα εκτιμούσαμε και δεν τους δίναμε την αξία και τη διάσταση που έχουν...τη σημαντικότητα τους δηλαδή.μου έλειψε, το να μπορώ να σε αγγίζω, να σε αισθάνομαι...να σε ακούω χωρίς να μεσολαβεί ανάμεσά μας ένα τζάμι κι ένα ακουστικό.
μου έλειψε, το να σου μιλάω χωρίς να ξέρω ότι κάποιος ακούει ή καταγράφει τη συνομιλία μας.
μου έλειψε, η ιδιωτικότητά μας.
μου έλειψε, το να μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο έτσι απλά επειδή γουστάρω ή επειδή θέλω να γκρινιάξω.
μου έλειψε, να μπαίνω στο σπίτι το βράδυ και να σου λέω όλα όσα έγιναν στη δουλειά...να γελάω, να θυμώνω κι εσύ να βρίσκεις δικαιολογία για όλα και για όλους...
ακόμη κι αυτούς που μας υπέβαλαν σε όλη αυτή την ταλαιπωρία προσπαθείς να δικαιολογήσεις...εγώ δεν μπορώ και δεν έχω και καμιά διάθεση να δικαιολογήσω τους αχαρακτήριστους.!
...δεν μπορώ και δεν θέλω να επιτρέπω στον κάθε άσχετο σφουγγοκωλάριο, να μου ορίζει τις σχέσεις μου, τη ζωή μου...όλα όσα είμαι κι αγαπώ.!και το ποιόν αγαπώ, το ορίζω ΕΓΩ.!
γι' άλλη μια φορά με εξέπληξε η δύναμη της ψυχής σου...το μεγαλείο της.!
όταν μιλάγαμε τα λίγα λεπτά στο τηλέφωνο, εσύ γι' άλλη μια φορά προσπαθούσες να είσαι δυνατή για μένα...γιατί πάντα εγώ ήμουν πρώτη για σένα...πάντα ξέχναγες "εσένα"...το ίδιο έκανες κι αυτή τη φορά.!
είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου και δε μ' ενδιαφέρει τί λένε οι άλλοι...μ' ενδιαφέρει αυτό που ξέρω ΕΓΩ...κι αυτό που ξέρω είναι πως θέλω:
Να μ' αγκαλιάζεις
για να σ' αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ' ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ......
