NINA'S HEAVENLY DELIGHTS (2006)



Υπόθεση: Η Νίνα επιστρέφει μετά από χρόνια στο Λονδίνο για την κηδεία του πατέρα της. Η οικογένειά της, προσπαθεί να την πείσει να τα ξαναβρεί με τον πρώην αρραβωνιαστικό της, Σαντζάι, αλλά η ίδια είναι απορροφημένη στο να προσπαθεί να ξαναφτιάξει το εστιατόριο που άφησε ο πατέρας της χρεωμένο από τζόγο. Σε αυτό την βοηθά η συνέταιρος της στο εστιατόριο, η γοητευτική Λίσα. Και το ειδύλλιο δεν θα αργήσει να μπλεχτεί.. Μόνο που η Νίνα ανήκει σε μια παραδοσιακή ινδική οικογένεια που δεν τα σηκώνει αυτά..
Θα σας αρέσει γιατί: Είναι μια πολύ ζεστή και ρομαντική ταινία, χωρίς ιδιαίτερο δράμα και ηθικιστικές νύξεις. Ο κολλητός της Νίνα, μια τραβεστί με κατάστημα καλλυντικών, προσθέτει γέλιο στην όλη συνταγή.
Δεν θα σας αρέσει γιατί: Είναι απλώς μια ρομαντική κομεντί, χωρίς ηθικό βάρος.

Σαν σήμερα το 1896 γεννήθηκε ο Κώστας Καρυωτάκης





Ποιητής και πεζογράφος, ίσως η σημαντικότερη λογοτεχνική φωνή, που ανέδειξε η γενιά του ’20 και από τους πρώτους, που εισήγαγαν στοιχεία του μοντερνισμού στην ελληνική ποίηση. Επηρέασε πολλούς από τους κατοπινούς ποιητές (Σεφέρης, Ρίτσος, Βρεττάκος) και με την αυτοκτονία του δημιούργησε φιλολογική μόδα, τον Καρυωτακισμό, που πλημμύρισε τη νεοελληνική ποίηση. Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896 και ήταν γιoς του νομομηχανικού Γεωργίου Καρυωτάκη από τη Συκιά Κορινθίας και της Κατήγκως Σκάγιαννη από την Τρίπολη. Ήταν ο δευτερότοκος της οικογένειας. Είχε μία αδελφή ένα χρόνο μεγαλύτερή του, τη Νίτσα, και έναν αδελφό μικρότερο, το Θάνο, που γεννήθηκε το 1899 και σταδιοδρόμησε ως τραπεζικός υπάλληλος. Λόγω της εργασίας τού πατέρα του, η οικογένειά του αναγκαζόταν να αλλάζει συχνά τόπο διαμονής. Έζησαν στη Λευκάδα, την Πάτρα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα, το Αργοστόλι, την Αθήνα (1909-1911) και τα Χανιά, όπου έμειναν ως το 1913. Από τα εφηβικά του χρόνια δημοσίευε ποιήματά του σε παιδικά περιοδικά, ενώ το όνομά του αναφέρεται και σε διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού «Διάπλαση των Παίδων». Σε ηλικία 17 ετών ερωτεύεται την χανιώτισσα Άννα Σκορδύλη, μια σχέση που θα τον σημαδέψει. Το 1917 αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με λίαν καλώς. Στην αρχή επιχείρησε να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου, ωστόσο η έλλειψη πελατείας τον ώθησε στην αναζήτηση θέσης δημοσίου υπαλλήλου. Διορίστηκε στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης, ενώ μετά την οριστική απαλλαγή του από τον Ελληνικό Στρατό για λόγους υγείας, τοποθετήθηκε σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων οι νομαρχίες Σύρου, Άρτας και Αθήνας. Απεχθανόταν τη δουλειά του και δεν ανεχόταν την κρατική γραφειοκρατία, εξού και οι πολλές μεταθέσεις του. Η πρώτη ποιητική συλλογή του «Ο Πόνος των Ανθρώπων και των Πραγμάτων», δημοσιεύτηκε το Φεβρουάριο του 1919 και δεν έλαβε ιδιαίτερα θετικές κριτικές. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε το σατιρικό περιοδικό «Η Γάμπα», η κυκλοφορία του οποίου όμως απαγορεύτηκε έπειτα από έξι τεύχη κυκλοφορίας. Η δεύτερη συλλογή του, υπό τον τίτλο «Νηπενθή», εκδόθηκε το 1921. Την ίδια περίοδο συνδέθηκε με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής, παρόλο που δεν είχε ξεχάσει την πρώτη αγάπη, την Άννα Σκοδρύλη, η οποία στο μεταξύ είχε παντρευτεί. Η Πολυδούρη του προτείνει να παντρευτούν, παρότι γνώριζε ότι έπασχε από σύφιλη. Το 1924 ταξίδεψε στο εξωτερικό και επισκέφθηκε την Ιταλία και τη Γερμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 εκδόθηκε η τελευταία ποιητική συλλογή του, με τίτλο «Ελεγεία και Σάτιρες».


Το Φεβρουαρίου του 1928 αποσπάστηκε στην Πάτρα και λίγο αργότερα στην Πρέβεζα. Η αλληλογραφία του με συγγενείς του την περίοδο αυτή αναδεικνύει την απόγνωση του Καρυωτάκη για την επαρχιακή ζωή και τη μικρότητα της τοπικής κοινωνίας. Στις 20 Ιουλίου πήγε στο Μονολίθι και αποπειράθηκε επί δέκα ώρες να αυτοκτονήσει, προσπαθώντας μάταια να πνιγεί. Την επόμενη μέρα (21 Ιουλίου) αγόρασε ένα περίστροφο κι επισκέφτηκε ένα καφενείο της Πρέβεζας. Αφού πέρασε λίγες ώρες μόνος του καπνίζοντας, πήγε σε μια παρακείμενη παραλία, τον Άγιο Σπυρίδωνα και έθεσε τέλος στη ζωή του κάτω από έναν ευκάλυπτο. Στην τσέπη του η αστυνομία βρήκε ένα σημείωμα, που εξηγούσε τους λόγους της αυτοκτονίας του: Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία, όμως, πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας. [Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε, επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου. Εκτός από το ποιητικό του έργο, ο Καρυωτάκης έγραψε επίσης πεζά, ενώ μας άφησε και μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών. Ποιήματά του έχουν μελοποιήσει συνθέτες και συγκροτήματα, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, τα «Υπόγεια Ρεύματα», η Λένα Πλάτωνος, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιάννης Γλέζος και ο Νίκος Ξυδάκης. Η ποίηση του Καρυωτάκη δεν έχει ίχνος φιλολογίας, αισθηματισμού και φιλαρέσκειας, που υπάρχει σε αφθονία στους παλιότερους ποιητές. Αποπνέει την αίσθηση του μάταιου, του χαμένου, η στάση του είναι αντιηρωική και αντιδανική. Ο Καρυωτάκης γράφει ποιήματα για το άδοξο, το ασήμαντο, ακόμα και το γελοίο, ως διαμαρτυρία, που φθάνει στο σαρκασμό.

πηγή: sansimera.gr

Τάσος Λειβαδίτης: Ο ποιητής της πιο όμορφης ουτοπίας

Ο Τάσος Λειβαδίτης (ή Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης όπως είναι το πλήρες όνομά του), γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922. Σπούδασε νομικά, όμως τον κέρδισε η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ’ όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών.
Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954.

Ακούστε τη φωνή του ποιητή
(αρχείο mp3 των 2 MB) σε ηχογράφηση του 1988 που περιλαμβάνει τα ποιήματα: «Ο πρώτος στίχος», «Οι ορτανσίες», «Το παράπονο του ποιητή».
Περισσότερα βιογραφικά από το musicheaven.
Κυκλοφορεί μια συγκεντρωτική έκδοση (με το μεγαλύτερο μέρος των ποιημάτων του) σε τρεις τόμους από τις εκδόσεις Κέδρος [τόμος 1τόμος 2τόμος 3]
Πέθανε στην Αθήνα το 1988.
Κριτικά κείμενα
Η ουσία της ποίησης,
Μια συναγωγή κριτικών σημειωμάτων του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη
Ο ποιητής στη χώρα του «Φαντάζιο»
Ο ποιητής της πιο όμορφης ουτοπίας Τάσος Λειβαδίτης:
Μια ποίηση καμωμένη για πάντα Εισαγωγή στο ποιητικό έργο του Τάσου Λειβαδίτη
Τάσος Λειβαδίτης – Ένας μεταφυσικός της αριστεράς – Το Θρησκευτικό Ρίγος
πηγή: kar.org.gr

15μελές συμβούλιο του 1ου Γενικού Λυκείου Ελασσόνας "Καταγγέλλουμε..."!!!

Τo παρόν κείμενο αποτελεί μια προσπάθεια των μαθητών του 1ου Γενικού Λυκείου Ελασσόνας για την αποκατάσταση της αλήθειας….

«Δυστυχώς απέχουμε πολύ από τον εκπαιδευτικό ρομαντισμό του Ουγκώ, που έλεγε ότι «όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Στον τόπο μας, τα σχολεία μετατρέπονται σε φυλακές. Κάγκελα, κάμερες, ξεθωριασμένοι τοίχοι, απουσία πράσινου και ανθρωπισμού και όλα αυτά συνεπικουρούμενα τώρα πια και με την επέμβαση της αστυνομίας. Όπως όλοι γνωρίζουμε οι καταλήψεις συμβαίνουν κάθε χρόνο, εντελώς εθιμοτυπικά και συνήθως δεν πείθουν κανέναν. Ωστόσο, κάτι άλλαξε τα τελευταία δύο χρόνια. Τα σημερινά παιδιά δεν αγωνίζονται μόνο για ένα καλύτερο σχολικό περιβάλλον αλλά αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον χωρίς περικοπές μισθών, υπέρογκους και άδικους φόρους, αναξιοκρατία και διαλυμένα συστήματα παιδείας και υγείας. Την κατάσταση αυτή ζούμε και εμείς ως μαθητές και εσείς ως μισθωτοί, άνεργοι (!), γονείς, ως πολίτες αυτού του κράτους. Αναγνωρίζουμε λοιπόν ως χρέος μαςνα αντιδράσουμε σε αυτή την παρακμάζουσα κατάσταση, να απαιτήσουμε δημόσια και πλήρως δωρεάν παιδεία και λαϊκή ευημερία. Για αυτούς τους λόγους λοιπόν, οι μαθητές του 1ου Γενικού Λυκείου Ελασσόνας προσπάθησαν να κάνουν κατάληψη ήδη από το βράδυ της Κυριακής 21/10/2012. Το επόμενο πρωί δύο μαθητές του σχολείου μας μπήκαν στη σχολική μονάδα κατά τις 07:00 ώστε να κρατήσουν την κατάληψη. Μια κίνηση συνηθισμένη και αναγκαία ώστε να μπορέσουν οι υπόλοιποι μαθητές κατά την προσέλευσή τους στο σχολικό χώρο στις 08:00 να συμμετέχουν και αυτοί στη κατάληψη. Αντί αυτού, οι δύο μαθητές κυνηγήθηκαν εντός του σχολείου από την αστυνομία, άγνωστο παραμένει ακόμα ποιος ειδοποίησε την ΕΛ.ΑΣ. και σε μια προσπάθεια διαφυγής (!) τα παιδιά πήδηξαν από το παράθυρο και κρύφτηκαν στους θάμνους του προαυλίου επί 20 λεπτά. Ο εφιάλτης αυτών των παιδιών δεν τελείωσε ακόμη, αφού οι αστυνομικοί τους εντόπισαν και με προτεταμένα τα υπηρεσιακά τους όπλα και αναφωνώντας «Κάτω όλοι» συνέλαβαν και προσήγαγαν τους δύο μαθητές στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Παράλληλα, τους ανάγκασαν να ανοίξουν τις σχολικές τσάντες τους και τότε αντί για καλάσνικοφ, ρόπαλα και αλυσίδες, βρήκαν μόνο βιβλία! Μετά από ανάκριση, δεν πρόεκυψαν επιβαρυντικά στοιχεία και αφέθηκαν ελεύθεροι.

Αυτό το βίαιο συμβάν αποτελεί σαφή παραβίαση των δικαιωμάτων αλλά και της κοινής λογικής, το καταγγέλλουμε τόσοι οι μαθητές όσο και οι καθηγητές που μας στάθηκαν ως εκπαιδευτικοί και μας βοήθησαν ως άνθρωποι. Ενώ θα θέλαμε να τους ζητήσουμε δημόσια συγνώμη για όποιες ανάρμοστες και ψευδείς κατηγορίες διατυπώθηκαν ως προς τη συμπεριφορά τους. Ανάλογη δυστυχώς δεν ήταν και η αντίδραση της διεύθυνσης του σχολείου, που θεωρητικά καταδίκασε το γεγονός αλλά σε πρακτικό επίπεδο κατέθεσε μήνυση κατά αγνώστων το απόγευμα της Δευτέρας, με απόρροια να γίνει ξανά προσαγωγή των μαθητών στο τμήμα. Μετά από αντιδράσεις μαθητών και καθηγητών, ο Διευθυντής δήλωσε ότι θα κάνει ανάκληση της μηνυτήριας αναφοράς. Επιπρόσθετα, η Διεύθυνση είχε και άλλο πταίσμα στο ενεργητικό της. Με αφορμή κάποιες φθορές και διαρρήξεις στο εσωτερικό του σχολείου, αποφάσισε αυτοβούλως (!) να τοποθετήσει κάμερες. Σύμφωνα με την οδηγία 1/2011 «Χρήση συστημάτων βιντεοεπιτήρησης για την προστασία προσώπων και αγαθών» της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού και συγκεκριμένα το άρθρο 18, η εγκατάσταση συστήματος βιντεοεπιτήρησης πρέπει να λαμβάνεται από το αρμόδιο όργανο για τη διοίκηση του σχολείου, αφού ληφθεί υπόψη η γνώμη του διδακτικού προσωπικού και των συλλόγων των μαθητών και των γονέων. Το σύστημα δεν επιτρέπεται να λειτουργεί ώρες που το σχολείο είναι σε λειτουργία και συγχρόνως πρέπει να είναι πλήρως ενήμεροι για αυτό ώστε να γνωρίζουν ότι δεν παρακολουθούνται.

Καταγγέλλουμε, λοιπόν, πως η αγορά και η τοποθέτηση του συστήματος βιντεοσκόπησης έγινε χωρίς να το γνωρίζουν καθηγητές, γονείς, μαθητές και ταυτόχρονα δεν υπήρχε πουθενά αναρτημένη πινακίδα που αναγράφει τις ώρες λειτουργίας των καμερών, παρόλο που η σχολική κοινότητα το ζήτησε. Ζητάμε, λοιπόν, να διερευνηθεί το ζήτημα από τους αρμοδίους. Ειδικότερα, τα καταγεγραμμένα ντοκουμέντα και ελεγχθούν ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν παρακολουθούμασταν κατά τη διάρκεια της ημέρας ενώ παράλληλα να γνωρίζουμε ποιος έδωσε έγκριση για τα κονδύλια αγοράς των πολυδάπανων καμερών, από τη στιγμή που υπάρχει ενδεχόμενο να μην έχουμε πετρέλαιο για το χειμώνα. Και έτσι τίθεται δριμύ, εξουθενωτικό το ερώτημα «Από πότε μια κάμερα θεωρείται πιο αναγκαία από τη θέρμανση, από πότε οι μαθητές καταδιώκονται σαν εγκληματίες στα σχολεία τους, από πότε η αστυνομία μας εκφοβίζει με τα όπλα και τα γκλομπ τη, από πότε έχουμε φωτοτυπίες αντί για βιβλία»;

Από τότε, που ο μαθητής έπαψε να αντιμετωπίζεται σαν άνθρωπος και άρχισε να αντιμετωπίζεται ως παραγωγικός άνθρωπος όμως το σχολείο θα έπρεπε να μεριμνά για την προαγωγή ήθους και στόχων. Για αυτά λοιπόν αγωνιζόμαστε, για ιδανικά και όχι για στρόγγυλα κουλούρια και σπαστά καλαμάκια. Για αυτό και κάναμε κατάληψη σήμερα Τρίτη 23/10/2012, γιατί είμαστε αντίθετοι στη παρουσία καμερών, γιατί επιθυμούμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, γιατί θέλουμε επιτέλους (!), να ακουστούμε.

Και άλλωστε, αν όχι εμείς ποιος; Αν όχι τώρα, πότε;


Το 15μελές συμβούλιο του 1ου Γενικού Λυκείου Ελασσόνας

πηγή: elassona-city.gr

"Ζωντανή" βιβλιοθήκη....

ΖΩΝΤΑΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ !

...με λίγα λόγια: κάποιοι από εμάς θα γίνουμε "ζωντανά" βιβλία....τι σημαίνει αυτό;
θα πούμε την "coming out" ιστορία μας, εν ολίγοις θα κάνουμε σε live μετάδοση το "coming out" μας...ο καθένας θα έχει γύρω στα 20' για να πει τη δική του ιστορία και στη συνέχεια θα πρέπει να απαντά στις όποιες ερωτήσεις του θέσει εκείνος/η που τον/την επέλεξε προς "ανάγνωση"...σε πρώτη φάση η
ζωντανή βιβλιοθήκη θα γίνει σε σχολές πανεπιστημίων κλπ κλπ....για αργότερα βλέπουμε.....

...όλο αυτό χρειάζεται θάρρος και συνειδητότητα....και βέβαια υποστήριξη από φίλους γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να αντιμετωπίσεις....από χλευασμό μέχρι τραμπουκισμό...όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά...θα δείξει....αισιοδοξούμε ότι θα ανοίξει δίοδους σε παιδιά που είναι ομοφοβικά, πρώτον: ν' αντιμετωπίσουν τις φοβίες τους και δεύτερον: να διαπιστώσουν ότι δεν είμαστε τέρατα ή ό,τι άλλο έχουν φανταστεί ;)

από την άλλη θα δοθεί η δυνατότητα σε κάποια παιδιά που δεν γνωρίζουν ομοφυλόφιλα άτομα και νοιώθουν άσχημα για την ταυτότητα φύλου τους, να γνωριστούν με ομοφυλόφιλα άτομα αλλά και την οργάνωση μας για να έχουν στήριξη και ό,τι άλλο χρειαστούν...γιατί όπως λέγαμε και σε κάποιο περασμένο Pride: ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ !

...ήδη έχουν γίνει πολλά βήματα μπροστά...και αισιοδοξούμε ότι κάποια μέρα τέτοιες δράσεις θα είναι περιττές γιατί κανείς δεν θα αισθάνεται στο περιθώριο, ενοχικός ή μόνος :)


...stay tuned, θα ενημερώσω για τις ημερομηνίες και τις σχολές !!!

Γυναίκες μέλη της PILnet αντιμετωπίζουν τη σχέση μεταξύ της Σαρία και της βίας κατά των γυναικών



STOP VIOLENCE AGAINST WOMEN !

Ποια είναι η σχέση μεταξύ του ισλαμικού νόμου και των δικαιωμάτων των γυναικών;


Μήπως Σαρία δικαιολογεί τη βία κατά των γυναικών ... ή εγγυάται την προστασία τις; Μιλώντας σε ένα ικανό ακροατήριο στο γραφείο της PILnet στη Νέα Υόρκη στις 22 Μαρτίου, τέσσερα μέλη της PILnet όλες μουσουλμάνες γυναίκες με βαθιά γνώση του ισλαμικού νόμου, απήυθυναν αυτές και άλλες ερωτήσεις καθώς περιγράφεται το νομικό καθεστώς και η καθημερινή πραγματικότητα των γυναικών στις χώρες καταγωγής τους, την Ινδονησία, την Ιορδανία, την Νιγηρία, και την Παλαιστίνη. Κάθε μία από τα μέλη περιέγραψαν πως οι θρησκευτικοί νόμοι που επιβάλλουν τους μουσουλμανικούς κώδικες ένδυσης, στερούν από τις γυναίκες τα κληρονομικά τους δικαιώματα, αρνούνται την ύπαρξη του συζυγικού βιασμού ως έγκλημα, και επιτρέπουν ιδιαίτερα επιεικείς ποινές για τους δράστες των εγκλημάτων τιμής, μεταξύ πολλών άλλων περικόπτουν τα δικαιώματα των γυναικών. Αλλά όλες συμφώνησαν ότι το Ισλάμ δεν μπορεί δικαίως να θεωρηθεί ως η πηγή του προβλήματος. Υπάρχει μεγάλη παρανόηση σχετικά με το Ισλάμ ", δήλωσε η Hala Deeb της Ένωσης Γυναικών της Ιορδανίας. "Ως μουσουλμάνα, πιστεύω ότι το Ισλάμ απελευθερώνει αμφότερα τις γυναίκες και τους άνδρες". Κάθε μία από τα μέλη τόνισε ότι δεν υπάρχει έγκυρη και επίσημη άρθρωση της μουσουλμανικής πίστης και πως έχουν αναπτυχθεί προβληματικοί νόμοι από τις συγκεκριμένες ερμηνείες της Σαρία. Όπως η Siti Aminah του Κέντρου Νομικής Πηγής της Ινδονησίας επεσήμανε, "ο ισλαμικός νόμος βασίζεται στην ερμηνεία και υπάρχουν πολλά είδη του Ισλάμ. Ο Ισλαμικός νόμο στην Ινδονησία, για παράδειγμα, έχει σε μεγάλο βαθμό επηρεασθεί από το εθιμικό δίκαιο μας" - μια παρατήρηση και άλλες επανέλαβαν για τις δικές τις χώρες. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ομιλήτριες συμφώνησαν πως, ο ισλαμικός νόμος δεν είναι πηγή της ανισότητας, αλλά μάλλον ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται ιδιαίτερα για την επιβολή ρόλων που καθορίζονται για τις γυναίκες. "Η πλειοψηφία των ανθρώπων που είναι παραδοσιακές-οι στις απόψεις τις για τα δικαιώματα των γυναικών, πιστεύουν ότι η πρωταρχική υποχρέωσή τις είναι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τις στις οικογένειες τις", δήλωσε η Rawan Mohammed της Παλαιστινιακής Μη-Κυβερνητικής Οργάνωσης κατά της Ενδοοικογενειακής Βίας εις βάρος των Γυναικών (Al Muntada). Όμως, ανεξάρτητα από τις ρίζες της βίας και των διακρίσεων εις βάρος των γυναικών, οι συνθήκες εξακολουθούν να υφίστανται. Στη Νιγηρία, "από το ποινικό δίκαιο είναι νόμιμο να κτυπάς την σύζυγό σου εφ 'όσον δεν θα τις προκαλέσεις σοβαρές σωματικές βλάβες", δήλωσε η Idayat Hassan του Κέντρου Δημοκρατίας και Ανάπτυξης, στη Δυτική Αφρική. "Η σωματική βία είναι κάτι που η καθεμία-νας μπορεί να δει και να αναγνωρίσει ως βία, αλλά την κοινωνική και την οικονομική βία είναι πιο δύσκολο να κάνουμε τις άλλες-ους να τις αναγνωρίσουν", δήλωσε η Deeb, τονίζοντας το σημείο πως ο αγώνας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών ξεκινά νικώντας αυτή την κρίσιμη αναγνώριση. Η Hassan συμφώνησε, σημειώνοντας τους πολυάριθμους τρόπους με τους οποίους ο νόμος στερεί από τις γυναίκες της Νιγηρίας τα πλήρη δικαιώματα κληρονομιάς και τα αστικά δικαιώματα.

Η εκδήλωση, με τίτλο “Βίασ, Γυναίκες και Ισλαμικός Νόμος: Ερμηνεία του ισλαμικού νόμου και η προστασία των γυναικών”, συγκέντρωσε εκπροσώπους των ΜΚΟ και δικηγορίνες-ους. Την είδηση την βρήκαμε στις 4.5.12 και την μεταφράσαμε από την Global Network for Public Interest Low στην http://pilnet.org/events/155-untangling-islamic-law-and-womenrs-rights.html#.UHpjr0mvPos.facebook

Αναρτήθηκε από lesbianbimafia

...το δικό μου, "Coming Out" !




Σπάσε μια για πάντα από τη ντουλάπα τις πόρτες...σήκω και άρχισε να παλεύεις (!) -για τα δικαιώματά σου-


Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την αυριανή Παγκόσμια Ημέρα "Coming Out"

...κάποιοι από εσάς με γνωρίζετε προσωπικά, κάποιοι με διαβάζετε στο blog ή είμαστε φίλοι στο φατσοβιβλίο...δεν σας έκρυψα την σεξουαλική μου ταυτότητα...κι αυτό γιατί ήθελα να είμαι τίμια απέναντί σας και απέναντι στον εαυτό μου...ήθελα να μπορώ να σας κοιτώ στα μάτια χωρίς να ντρέπομαι για τα ψέματα που θα έπρεπε να σας λέω

το έζησα το ψέμα και το σιχάθηκα
το ένα φέρνει το άλλο...μέχρι που τελικά δεν είσαι ΕΣΥ
είσαι το ψέμα σου...τα χαμηλωμένα μάτια και ο ψίθυρος...γιατί το ψέμα, το ψιθυρίζεις, δεν το λες...

...εδώ και πολλά χρόνια έκανα το δικό μου "Coming Out" και πιστέψτε με δεν ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολο....αν το μετάνοιωσα;
όχι...ΠΟΤΕ...επέλεξα, να είμαι ΕΓΩ
επέλεξα την ΑΛΗΘΕΙΑ
επέλεξα τη ΖΩΗ...τη δική μου ΖΩΗ κι όχι αυτήν που μου επέβαλαν ή ήθελαν να μου επιβάλουν (!)

ονομάζομαι Μαρία και αισίως διανύω το 46ο έτος της ηλικίας μου, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει...θα μπορούσα να λέγομαι Κατερίνα, Ελένη κλπ κλπ..να είμαι 20 ή 25 ή 30

μεγάλωσα σε μια μεσοαστική οικογένεια...μετανάστες οι γονείς μου στον Καναδά, "κουβάλησαν" στη νέα πατρίδα σχεδόν όλα τα κουσούρια της παλιάς...!

ήμουν το πρώτο παιδί τους, ακολούθησαν άλλα δύο...ένα αγόρι και ένα κορίτσι

από πολύ νωρίς -τολμώ να πω, από την ώρα που κατάλαβα τον κόσμο γύρω μου συνειδητοποίησα ότι ΔΙΑΦΕΡΩ...δεν ήξερα γιατί...δεν ήξερα ως προς τι...είχα όμως μέσα μου τη βεβαιότητα...τα χρόνια πέρναγαν και γω σιγά σιγά άρχισα να νοιώθω ΤΡΟΜΟ γιατί πλέον ΗΞΕΡΑ...

...η σκέψη πως οι γονείς μου θα καταλάβαιναν με γέμιζε αγωνία και φόβο...ήξερα ότι αυτό θα (μου) δημιουργούσε επιπλέον προβλήματα...και το βασικό πρόβλημά μου ήταν στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ή να με αποδεχτώ και να με αγαπήσω ή να θάψω για πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου το "τρομερό μυστικό" που θα με μετέτρεπε σε αποδιοπομπαίο τράγο

φοβόμουν, ντρεπόμουν να πω αυτό που ήμουν...κι αυτό που ήμουν, το ήξερα...ήμουν λεσβία

άρχισα να νοιώθω την ανάγκη να γνωρίσω κι άλλα άτομα όπως ήμουν "εγώ"
έπρεπε να υπάρχουν κι άλλα κορίτσια που ένοιωθαν, που ήταν όπως ήμουν "εγώ"

δεν μπορεί, υπάρχουν
δεν μπορεί να είμαι μόνο εγώ έτσι...έλεγα στον εαυτό μου

ΚΑΙ ΥΠΗΡΧΑΝ (!)

η γνωριμία

καλοκαίρι και είχα πιάσει δουλειά για να βγάζω το χαρτζηλίκι μου...μη φανταστείτε τίποτα το σοβαρό, κράταγα το μαγαζί ενός υδραυλικού όταν αυτός έλειπε...σήκωνα τα τηλέφωνα κι έκλεινα τα ραντεβού για τις χαλασμένες βρύσες !!!

η δουλειά λίγη και ξεκούραστη...μου άφηνε χρόνο για να διαβάζω !
βιβλία, περιοδικά...ό,τι μου έκανε κέφι
κάθε Τρίτη κυκλοφορούσε το "ΑΓΚΑΘΙ" -οι παλιοί ίσως και να το ξέρετε, ίσως και να το διαβάζατε- ένα περιοδικό που για την εποχή του ήταν πρωτοπόρο...αναρχοαριστερών αποχρώσεων, με αρκετό χιούμορ
είχε και μια σελίδα με αγγελίες για στέκια που οι αναγνώστες μπορούσαν να βρεθούν μεταξύ τους για γνωριμία, κουβεντούλα και ό,τι ήθελε προκύψει...συνήθως μια σελίδα που δεν τη διάβαζα γιατί τη θεωρούσα μάλλον αδιάφορη
κάποιο μεσημεράκι όμως η ματιά μου "έπεσε" σε μια αγγελία που μου κίνησε την περιέργεια

δεν ξέρω γιατί αλλά είχα την αίσθηση ότι αυτή η αγγελία θα με έβγαζε από τη μοναξιά...φίλους είχα αλλά δεν με γνώριζαν...ήξεραν όσα ήθελα ή όσα έπρεπε να ξέρουν

δε λάθεψα...το ένστικτο?
η ανάγκη επικοινωνίας με οδήγησαν σωστά
έγραψα ένα γράμμα στη διεύθυνση που έγραφε η αγγελία και περίμενα...ευχόμουν η παραλήπτρια να απαντήσει...και απάντησε

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ
χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς να φοβάμαι

αρχίσαμε να κάνουμε παρέα..της εμπιστευόμουν τα πάντα
το λάθος μου?
ότι τα έλεγα ΚΑΙ στο τηλέφωνο (!)

δεν φαντάστηκα ποτέ ότι η μάνα μου θα κρυφάκουγε τη συνομιλία μας...κι όμως

μια τσιριχτή φωνή μας έκοψε τα χάχανα
"μωρή παλιολεσβία, τι θες από την κόρη μου; να την κάνεις σαν τα μούτρα σου θέλεις; μην τολμήσεις και ξαναπάρεις τηλέφωνο θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα...θα σου κόψω τα πόδια" !!!

νεκρική σιγή...αμηχανία...τρόμος...ντροπή...θυμός

κλείνω το τηλέφωνο, έχοντας καταφέρει να ψιθυρίσω  "συγνώμη"

χαμός με τη μάνα μου...να προσπαθώ να της εξηγήσω ότι δεν έτρεχε τίποτα -που ήταν και η αλήθεια- και κείνη, να βρίζει...να ουρλιάζει...να καταριέται...το βλέμμα της απαξιωτικό...ίσως και με μια δόση σιχαμάρας

κλείστηκα στο δωμάτιό μου και ξαναβγήκα το άλλο μεσημέρι που θα πήγαινα σχολείο...δεν ανταλλάξαμε κουβέντα...μόνο το βλέμμα της ήταν ίδιο

γυρνώντας από το σχολείο, τους βρήκα όλους μαζεμένους στο σαλόνι
η μάνα μου είχε καλέσει το σόϊ για οικογενειακό συμβούλιο...η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά...
μια λέξη μου τρυπούσε τα μηνίγγια...Φ Ο Β ΟΣ...Φ Ο Β Ο Σ...Φ Ο Β Ο Σ

"Θε μου, τους μίλησε"
"μ' έκανε ρόμπα"
"και τώρα, τι;"
είπα "καλησπέρα" κι έκανα να φύγω
δεν πρόλαβα να κάνω ένα βήμα και νοιώθω ένα χέρι να με αρπάζει και να με γυρνάει απότομα...εκεί., έπεσε και η πρώτη μπουνιά
ακολούθησαν πολλές...χαστούκια, μπουνιές και χυδαίες βρισιές για την "παλιολεσβία" που ντρόπιασε την οικογένεια με την ανωμαλία της (!)

ούτε θυμάμαι αν αντέδρασα...ούτε που θυμάμαι αν μίλησα...και τι μπορείς να πεις σ' έναν θείο μεθύστακα που σου μιλάει για ηθική και για ανωμαλία;
τι να πεις σε κάποιον που τρομοκρατούσε την οικογένειά του σε κάθε ευκαιρία και μάλιστα χωρίς λόγο;

την άλλη μέρα και για τις επόμενες φυσικά ΔΕΝ πήγα σχολείο...

το καλό ήταν ότι δεν με άφησε η φίλη μου...ήταν παρήγορο αυτό
αλλά εγώ ξανακλείστηκα στον εαυτό μου...

προσπάθησα ν' αλλάξω...προσπάθησα να γίνω αυτό που όλοι περίμεναν από εμένα...έπρεπε να πετάξω από πάνω μου την ταμπέλα της "ανώμαλης"

αναζήτησα τη ΦΥΓΉ...και τη βρήκα
είχε τη μορφή μιας άσπρης σκόνης η οποία έγινε η δεύτερη φύση μου

περιέργως αυτή τη "φίλη", οι δικοί μου δεν την κατάλαβαν...κι ας βούλιαζα στα δίχτυα της μέρα τη μέρα -14 τα έτη της "φιλίας" αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο της ζωής μου που θα το συζητήσουμε κάποια άλλη ίσως στιγμή

φτάνω στα 23 περίπου...εγώ και η "φίλη" κάνουμε ένα διάλειμμα...είναι τότε που αποφασίζω και μετά από προτροπές ότι πρέπει να μπω "στον σωστό δρόμο" κι όπως όλες οι κοπέλες της ηλικίας μου να αρραβωνιαστώ μ' ένα καλό παιδί που θα με κάνει γυναίκα του και που θα βγάλει από πάνω μου τη ρετσινιά της "παλιολεσβίας" που μου είχαν κολλήσει οι δικοί μου λες και ήταν πανούκλα...

εκείνη την περίοδο γενικά ψαχνόμουν και με τις θρησκείες...είχα κάνει γύρες στην ορθοδοξία, στους ευαγγελικούς, στους σαϊεντολόγους, τους χάρε κρίσνα, τους πεντηκοστιανούς...πουθενά φυσικά γαλήνη και λύτρωση

για να μην τα πολυλογώ, αρραβωνιάστηκα !!!
τη μέρα του αρραβώνα δεν θα την ξεχάσω ΠΟΤΕ
η μάνα μου τρισευτυχισμένη, να με αγκαλιάζει, να με φιλάει, να μας εύχεται χαρά, ευτυχία και πολλούς απογόνους...το σόϊ, το ίδιο
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (!) ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΕ !

...όλοι να χαίρονται, να γλεντούν και γω μέσα μου να σπαράζω....

ο Δ. ένα εκπληκτικό παιδί, μόνο που εγώ δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του και πιστέψτε με, το προσπάθησα

ήμουν ερωτευμένη αλλά έπνιξα τον έρωτά μου...έγιναν όλοι ευτυχισμένοι εκτός από εμένα

επιτέλους είχα αποδοχή...το έβλεπα στο βλέμμα τους

η "φίλη" δειλά δειλά ξαναμπήκε στη ζωή μου

αρραβωνιάστηκα αλλά δεν είχα υπολογίσει κάτι πολύ σημαντικό...ότι θα έπρεπε με τον Δ. να κάνω και έρωτα...αυτό κι αν ήταν !

οι μέρες του γάμου πλησίαζαν κι ο πανικός μου μεγάλωνε...έβρισκα λύτρωση στη "φίλη" όλο και πιο συχνά
μέχρι που αποφάσισα ότι θα ΕΚΡΑΓΩ κι ό,τι θέλει ας γίνει....

πήρα τηλέφωνο τον Δ. και του είπα ότι πρέπει να συναντηθούμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε και όχι στο σπίτι μου ή στο δικό του (μας), κάπου ουδέτερα...ίσως και λόγω φόβου...οι μπουνιές με πόναγαν ακόμα κι ας είχαν περάσει χρόνια κι ας είχαν σβηστεί από το σώμα, από την ψυχή δεν είχαν σβηστεί

του τα είπα όλα...με άκουγε με προσοχή...δεν νευρίασε...δεν με έβρισε...δεν με έφτυσε...για την ακρίβεια στάθηκε δίπλα μου όταν ανακοινώσαμε στους δικούς μας ότι χωρίσαμε

δεν είπε σε κανέναν ΤΙΠΟΤΑ για το λόγο που το διαλύσαμε κι όταν όλοι επέμεναν να μάθουν εκείνος τους απαντούσε πως αυτό είναι κάτι που αφορά εμάς και πως η απόφαση ήταν κοινή και πως απλά θα έπρεπε να την αποδεχτούν γιατί δεν αλλάζει

αργότερα πήγα στο γάμο του !!! και χάρηκα με την ευτυχία του γιατί την άξιζε μέχρι τελευταία σταγόνα

μετά από αυτό οι σχέσεις μου, με τους δικούς μου έφτασαν πάλι σε οριακό σημείο...ψέματα, υπεκφυγές, δήθεν σχέσεις, δήθεν χωρισμοί...και η "φίλη" μόνιμη συντροφιά...

κάποια στιγμή το πήρα απόφαση...θα μιλούσα ΑΝΟΙΧΤΑ κι ας μη με αποδέχονταν, πλέον, με είχα αποδεχτεί και με είχα αγαπήσει κι αυτό ήταν το σημαντικό

νόμιζα ότι με είχαν αποδεχτεί...έκανα λάθος...κι όσο κι αν αυτό με πονάει δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό απ' ό,τι έκανα γιατί τώρα ξέρω πως σημασία έχει να ζεις τη ζωή σου και όχι τη ζωή των άλλων...σημασία έχει η αλήθεια και όχι το ψέμα

αν κάποιοι με απορρίπτουν με μοναδικό κριτήριο τη σεξουαλική μου ταυτήτητα, it's ok (!) γιατί εμένα δεν μου κάνουν ως άνθρωποι

...είμαι η Μαρία και είμαι ΛΕΣΒΙΑ...με αγαπώ και δε με χαρίζω σε κανέναν που δεν αξίζει...γιατί ναι, υπάρχουν και ευτυχισμένες λεσβίες !!!

11 Οκτωβρίου: NATIONAL COMING OUT DAY 2012 !


Για τον περισσότερο κόσμο, η ντουλάπα είναι ένα απλό έπιπλο σαν όλα τα άλλα. Στο σκοτεινό και στενάχωρο εσωτερικό της τοποθετούνται συνήθως τα πράγματα εκείνα που δεν θέλουμε να περιφέρουμε σε κοι
νή θέα: τα ρούχα που δεν φοράμε, κούτες γεμάτες πράγματα που δεν χρησιμοποιούμε συχνά, το σετ με τα σεμεδάκια της γιαγιάς, τα παιδικά μας παιχνίδια, παλιά βιβλία και βιντεοκασέτες. Καμιά φορά δε, και πιό… «εξωτικά» αντικείμενα. Για τα άτομα που είμαστε γκέη, λεσβίες, αμφί ή τρανς, η ντουλάπα είναι ένα έπιπλο καταραμένο. Παρ’ όλο που γενικώς χρησιμοποιούμε τις ντουλάπες όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος – για να κρύβουμε μέσα πράγματα που δεν θέλουμε να είναι σε κοινή θέα – είναι ένα κάποιο συγκεκριμένο πράγμα που βάζουμε εκεί μέσα που κάνει την ντουλάπα μισητή σε πολλούς από εμάς. Και αυτό γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε ούτε για παλιά ρούχα, ούτε για τα σεμεδάκια της γιαγιάς, ούτε καν για τίποτε πιό… «εξωτικό» (που πήγε το μυαλό σας άραγε ?).
Μιλάμε για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Τους πραγματικούς μας εαυτούς. Βλέπετε, εμείς οι γκέη, οι λεσβίες οι αμφι και οι τρανς, όταν λέμε πως ένα άτομο «είναι μέσα στην ντουλάπα» εννοούμε πως ακόμα δεν έχει αποκαλύψει τον πραγματικό του σεξουαλικό προσανατολισμό ή την πραγματική του ταυτότητα φύλου στην οικογένειά του, στους φίλους του, στην κοινωνία ολόκληρη, ή, ακόμα χειρότερα, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό.
Μετά από όλα αυτά, η ερώτηση που έρχεται κατευθείαν στο μυαλό πολλών δεν είναι άλλη από την ακόλουθη: «Και γιατί δηλαδή πρέπει να το λένε ?» Συνήθως δε, τέτοιες ερωτήσεις ακολουθούνται από άλλα ωραία τύπου «Δεν με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του», «Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους γκέη, τις λεσβίες κτλ. (μάλιστα έχω και φίλους γκέη, λεσβίες κτλ.) αρκεί να μην προκαλούν με το να το λένε αριστερά και δεξιά» ή ακόμη και «Να μην το λένε γιατί μας ακούνε και μικρά παιδιά και επηρεάζονται ». (Υπάρχουν και γκέη κυρίως άτομα που το πάνε ένα βήμα παραπέρα και παραδέχονται ευθαρσώς πως «Εγώ δεν το λέω γιατί δεν είμαι και καμιά κραγμένη. Αντρίκια πράγματα μόνο.»)
Για μιά φορά, θα προσπαθήσουμε να αντισταθούμε στην παρόρμηση και δεν θα ασχοληθούμε με αυτά τα άτομα. Έτσι κι αλλιώς μάλλον έχουν σοβαρότερα προβλήματα από το να κάθονται να μιλάνε για γκέη, λεσβίες αμφί και τρανς. Μερικά από αυτά τα άτομα μάλιστα, δεν διστάζουν ακόμη και να μας βρίζουν ή -ακόμα χειρότερα- να μας ξυλοφορτώνουν (φαινόμενο που έχει αρχίσει πάλι να γίνεται «της μοδός») επειδή οι LGBT* «…έχουν καταστρέψει την Ελλάδα» ή επειδή «…φταίνε για τον ξεπεσμό της κοινωνίας μας» ή γιατί «Πρέπει να τους κάψει ο Μεγαλοδύναμος…» ή γιατί θα τους πουστρέψουν τους κανακάρηδες και άλλα τέτοια ευφάνταστα.
Αντίθετα, μας ενδιαφέρει πολύ να απευθυνθούμε σε σκεπτόμενα, ανοιχτόμυαλα άτομα και να πούμε ότι η έξοδος «από την ντουλάπα», ή το coming out όπως είναι γνωστότερο διεθνώς, δηλαδή η αποδοχή και γνωστοποίηση του σεξουαλικού του προσανατολισμού ή/και της ταυτότητας φύλου του από ένα LGBT* άτομο προς την οικογένειά του, τους φίλους του και το ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον (σχολείο, χώρος εργασίας κτλ) είναι μιά πολύ σημαντική πράξη που αφορά οχι μόνο το ίδιο το άτομο, αλλά και όλους και όλες εμάς. Και αυτό γιατί, μέσω του coming out:
• Καταρρίπτονται τα ιστορικά πλέον στερεότυπα για τα LGBT άτομα που θέλει να προβάλλει η τηλεόραση και τα διάφορα ΜΜΕ.
• Καταπολεμούνται οι διακρίσεις, και καλλιεργείται ο σεβασμός στην διαφορετικότητα και η προπασπιση της ισότητας: μαθαίνουμε πως είμαστε όλοι και όλες διαφορετικοί/ες αλλά και όλοι και όλες ίσοι/ες.
• Καταλαβαίνουμε ότι το να είναι κάποιος/α γκέη, λεσβία, αμφί ή τρανς δεν είναι και τόσο μεγάλο ζήτημα όσο θέλαμε να πιστεύουμε ή όσο μας είχαν πει ότι είναι. Βλέπουμε πως υπάρχουν γκέη, λεσβίες, αμφί και τρανς που, αν και με κάποιες διαφορές, είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Και αν μη τι άλλο, αρκετές διαφορές έχουμε με όλους τους άλλους ανθρώπους.
• Τα ίδια τα LGBT* άτομα αφήνουν πίσω τους την δυσβάσταχτη μοναξιά που προϋποθέτει μία ζωή μέσα στην υποκρισία και το ψέμα προς την οικογένεια, την παρέα και την κοινωνία ολόκληρη (Εσείς αλήθεια πως θα νοιώθατε αν δεν μπορούσατε να μιλήσετε για τον άνθρωπό σας ούτε στην ίδια σας την μάνα ?)
• Με το να είναι κάποιος/α ανοιχτά γκέη, λεσβία, αμφί ή τρανς, βοηθάει και άλλα LGBT* άτομα να κάνουν coming out.
Σε τελική ανάλυση, το coming out και η αποδοχή και ο σεβασμός προς το άτομο που επιλέγει να το κάνει, είναι δείγμα ανθρωπιάς και πολιτισμού.

Η Παγκόσμια Ημέρα Coming Out είναι αφιερωμένη στην ελευθερία της ανοικτής έκφρασης του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου, θεσπίστηκε το 1988 από τον ψυχολόγο Robert Eichberg και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 11 Οκτωβρίου.
Την ημέρα αυτή, πολλά LGBT* άτομα επιχειρούν να μιλήσουν ανοιχτά για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου τους στα άτομα που αγαπούν ή απλά γνωρίζουν. Την ημέρα αυτή, αλλά και οποιαδήποτε άλλη ημέρα βέβαια, ίσως ένα άτομο που αγαπάς ή γνωρίζεις κι εσύ αποφασίσει να σου μιλήσει ανοιχτά για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου του. Δεν πρέπει να ξεχνάς ότι μια τέτοια απόφαση, δείχνει πως το άτομο αυτό σε εκτιμά και σε εμπιστεύεται. Εσύ πως θα του το ανταποδώσεις ?
*LGBT: Lesbian, Gay, Bi, Trans.




Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Coming Out, οι LGBTQ οργανώσεις: «Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ)», «Ομοφοβία στην Εκπαίδευση», «Θετική Φωνή» και «Colour Youth», σε συνεργασία με το «Διεθνές Φεστιβάλ LGBTQ ταινιών Θεσσαλονίκης», τη «Σύμπραξη για το Κοινωνικό Φύλο» και τον «Κόσμο Χωρίς Πολέμους και Βία» διοργανώνουν την προβολή του ντοκιμαντέρ “I am” της Ινδής παραγωγού Sonali Gullati.
Το ντοκιμαντέρ πραγματεύεται την αγάπη των γονιών προς τα παιδιά τους, όταν αυτά τους αποκαλύπτουν το σεξ
ουαλικό τους προσανατολισμό και, παράλληλα, προσεγγίζει τις κοινωνικές δυνατότητες μιας κλειστής κοινωνίας όπως αυτή της Ινδίας.

Η προβολή γίνεται στο θέατρο Βικτώρια (Μαγνησίας 5 & Γ’ Σεπτεμβρίου 119) την Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012 και ώρα 8.00 το βράδυ με ελεύθερη είσοδο. Μετά την προβολή θ’ ακολουθήσει συζήτηση και ελαφρύ γεύμα με finger food (για την οικονομική ενίσχυση του LGBT Κοινωνικού Κέντρου «The Athens Rainbow House»).
Χορηγοί επικοινωνίας: «City Uncovered», «Antivirus», «10%» και «Λεσβιακή Ομάδα Θεσσαλονίκης».



ask2use.com: Επιτρέπεται η αντιγραφή όλου του κειμένου
ask2use.com: Μόνο για μη-κερδοσκοπική χρήση
ask2use.com: Υποχρεωτική η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η άδεια
hit counter
free web hit counter