Οι ερμηνείες είναι απόλυτα συγκροτημένες χωρίς υπερβολές και επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Η αίσθηση της αποτύπωσης της τότε εποχής -δεκαετία '70, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, οι μεγάλες αντιπολεμικές αντιδράσεις, τα κινήματα ειρήνης- είναι τόσο ρεαλιστική που νομίζεις ότι θα βγεις στους δρόμους θα κυκλοφορούν fiatάκια στο δρόμο και ο κόσμος θα μιλάει γερμανικά ή θα ακούς τα πλήκτρα της γραφομηχανής να επαναλαμβάνουν το γρήγορο τακ τακ όταν η Ουρλίκε έγραφε τις προκηρύξεις της οργάνωσης. Η δράση, η αγωνία για την εξέλιξη και οι συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων και σκέψεων γι' αυτό που συνέβαινε τότε, απλά σε καθηλώνουν για δυο ώρες με κομμένη την ανάσα.
O σκηνοθέτης Uli Edel δεν προσπαθεί να αποσαφηνίσει που τελειώνει η ιδεολογική αντίσταση και που αρχίζει η ωμή βία. Μέχρι το σημείο της σύλληψης των πρωτεργατών της επαναστατικής ή τρομοκρατικής ομάδας -εσείς αποφασίζετε για τον τίτλο που θα δώσετε- της RAF, ελάχιστα στοιχεία μας δίνονται για τους λόγους οι οποίοι οδήγησαν τα μέλη της στην επιθετική δράση.
Η ταινία σαν ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ, πλησιάζει σχεδόν την τελειότητα. Η αναπαράσταση της εποχής είναι ακριβής, τα αυθεντικά ειδησεογραφικά πλάνα παρεμβάλλονται στο υλικό της ταινίας στη σωστή δόση και χωρίς να κουράζουν και η αναπαραγωγή των γεγονότων θα μπορούσε να είναι πιο πιστή μόνο μέσα από τα αυθεντικά πλάνα της εποχής (το λέω αυτό, καθώς μετά την προβολή της ταινίας, κάθησα και βρήκα στο Youtube, αρκετές από τις σκηνές που αναπαράγουν οι ηθοποιοί στην ταινία, όπως π.χ. η σύλληψη των Baader & Meins από τη γερμανική αστυνομία, ή η διαδήλωση κατά την επίσκεψη του Σάχη κ.τ.λ.).
Σε κάποιο σημείο της ταινίας ο άνθρωπος που επιμερίστηκε την καταδίωξη και σύλληψη των μελών της οργάνωσης δηλώνει σε μια σύσκεψη για το πλάνο δράσης που έπρεπε να ακολουθήσουν οι διώκτες: "Την τρομοκρατία την δημιουργούν τα καθεστώτα και οι πολιτικές" -κατηγορήθηκε μάλιστα γι' αυτή του την άποψη κάποιοι είπαν ότι προσπαθεί να δώσει άλλοθι, εγώ λέω ότι καλό θα είναι να προβληματιστούμε.
