...το δικό μου, "Coming Out" !




Σπάσε μια για πάντα από τη ντουλάπα τις πόρτες...σήκω και άρχισε να παλεύεις (!) -για τα δικαιώματά σου-


Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την αυριανή Παγκόσμια Ημέρα "Coming Out"

...κάποιοι από εσάς με γνωρίζετε προσωπικά, κάποιοι με διαβάζετε στο blog ή είμαστε φίλοι στο φατσοβιβλίο...δεν σας έκρυψα την σεξουαλική μου ταυτότητα...κι αυτό γιατί ήθελα να είμαι τίμια απέναντί σας και απέναντι στον εαυτό μου...ήθελα να μπορώ να σας κοιτώ στα μάτια χωρίς να ντρέπομαι για τα ψέματα που θα έπρεπε να σας λέω

το έζησα το ψέμα και το σιχάθηκα
το ένα φέρνει το άλλο...μέχρι που τελικά δεν είσαι ΕΣΥ
είσαι το ψέμα σου...τα χαμηλωμένα μάτια και ο ψίθυρος...γιατί το ψέμα, το ψιθυρίζεις, δεν το λες...

...εδώ και πολλά χρόνια έκανα το δικό μου "Coming Out" και πιστέψτε με δεν ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολο....αν το μετάνοιωσα;
όχι...ΠΟΤΕ...επέλεξα, να είμαι ΕΓΩ
επέλεξα την ΑΛΗΘΕΙΑ
επέλεξα τη ΖΩΗ...τη δική μου ΖΩΗ κι όχι αυτήν που μου επέβαλαν ή ήθελαν να μου επιβάλουν (!)

ονομάζομαι Μαρία και αισίως διανύω το 46ο έτος της ηλικίας μου, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει...θα μπορούσα να λέγομαι Κατερίνα, Ελένη κλπ κλπ..να είμαι 20 ή 25 ή 30

μεγάλωσα σε μια μεσοαστική οικογένεια...μετανάστες οι γονείς μου στον Καναδά, "κουβάλησαν" στη νέα πατρίδα σχεδόν όλα τα κουσούρια της παλιάς...!

ήμουν το πρώτο παιδί τους, ακολούθησαν άλλα δύο...ένα αγόρι και ένα κορίτσι

από πολύ νωρίς -τολμώ να πω, από την ώρα που κατάλαβα τον κόσμο γύρω μου συνειδητοποίησα ότι ΔΙΑΦΕΡΩ...δεν ήξερα γιατί...δεν ήξερα ως προς τι...είχα όμως μέσα μου τη βεβαιότητα...τα χρόνια πέρναγαν και γω σιγά σιγά άρχισα να νοιώθω ΤΡΟΜΟ γιατί πλέον ΗΞΕΡΑ...

...η σκέψη πως οι γονείς μου θα καταλάβαιναν με γέμιζε αγωνία και φόβο...ήξερα ότι αυτό θα (μου) δημιουργούσε επιπλέον προβλήματα...και το βασικό πρόβλημά μου ήταν στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ή να με αποδεχτώ και να με αγαπήσω ή να θάψω για πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου το "τρομερό μυστικό" που θα με μετέτρεπε σε αποδιοπομπαίο τράγο

φοβόμουν, ντρεπόμουν να πω αυτό που ήμουν...κι αυτό που ήμουν, το ήξερα...ήμουν λεσβία

άρχισα να νοιώθω την ανάγκη να γνωρίσω κι άλλα άτομα όπως ήμουν "εγώ"
έπρεπε να υπάρχουν κι άλλα κορίτσια που ένοιωθαν, που ήταν όπως ήμουν "εγώ"

δεν μπορεί, υπάρχουν
δεν μπορεί να είμαι μόνο εγώ έτσι...έλεγα στον εαυτό μου

ΚΑΙ ΥΠΗΡΧΑΝ (!)

η γνωριμία

καλοκαίρι και είχα πιάσει δουλειά για να βγάζω το χαρτζηλίκι μου...μη φανταστείτε τίποτα το σοβαρό, κράταγα το μαγαζί ενός υδραυλικού όταν αυτός έλειπε...σήκωνα τα τηλέφωνα κι έκλεινα τα ραντεβού για τις χαλασμένες βρύσες !!!

η δουλειά λίγη και ξεκούραστη...μου άφηνε χρόνο για να διαβάζω !
βιβλία, περιοδικά...ό,τι μου έκανε κέφι
κάθε Τρίτη κυκλοφορούσε το "ΑΓΚΑΘΙ" -οι παλιοί ίσως και να το ξέρετε, ίσως και να το διαβάζατε- ένα περιοδικό που για την εποχή του ήταν πρωτοπόρο...αναρχοαριστερών αποχρώσεων, με αρκετό χιούμορ
είχε και μια σελίδα με αγγελίες για στέκια που οι αναγνώστες μπορούσαν να βρεθούν μεταξύ τους για γνωριμία, κουβεντούλα και ό,τι ήθελε προκύψει...συνήθως μια σελίδα που δεν τη διάβαζα γιατί τη θεωρούσα μάλλον αδιάφορη
κάποιο μεσημεράκι όμως η ματιά μου "έπεσε" σε μια αγγελία που μου κίνησε την περιέργεια

δεν ξέρω γιατί αλλά είχα την αίσθηση ότι αυτή η αγγελία θα με έβγαζε από τη μοναξιά...φίλους είχα αλλά δεν με γνώριζαν...ήξεραν όσα ήθελα ή όσα έπρεπε να ξέρουν

δε λάθεψα...το ένστικτο?
η ανάγκη επικοινωνίας με οδήγησαν σωστά
έγραψα ένα γράμμα στη διεύθυνση που έγραφε η αγγελία και περίμενα...ευχόμουν η παραλήπτρια να απαντήσει...και απάντησε

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ
χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς να φοβάμαι

αρχίσαμε να κάνουμε παρέα..της εμπιστευόμουν τα πάντα
το λάθος μου?
ότι τα έλεγα ΚΑΙ στο τηλέφωνο (!)

δεν φαντάστηκα ποτέ ότι η μάνα μου θα κρυφάκουγε τη συνομιλία μας...κι όμως

μια τσιριχτή φωνή μας έκοψε τα χάχανα
"μωρή παλιολεσβία, τι θες από την κόρη μου; να την κάνεις σαν τα μούτρα σου θέλεις; μην τολμήσεις και ξαναπάρεις τηλέφωνο θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα...θα σου κόψω τα πόδια" !!!

νεκρική σιγή...αμηχανία...τρόμος...ντροπή...θυμός

κλείνω το τηλέφωνο, έχοντας καταφέρει να ψιθυρίσω  "συγνώμη"

χαμός με τη μάνα μου...να προσπαθώ να της εξηγήσω ότι δεν έτρεχε τίποτα -που ήταν και η αλήθεια- και κείνη, να βρίζει...να ουρλιάζει...να καταριέται...το βλέμμα της απαξιωτικό...ίσως και με μια δόση σιχαμάρας

κλείστηκα στο δωμάτιό μου και ξαναβγήκα το άλλο μεσημέρι που θα πήγαινα σχολείο...δεν ανταλλάξαμε κουβέντα...μόνο το βλέμμα της ήταν ίδιο

γυρνώντας από το σχολείο, τους βρήκα όλους μαζεμένους στο σαλόνι
η μάνα μου είχε καλέσει το σόϊ για οικογενειακό συμβούλιο...η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά...
μια λέξη μου τρυπούσε τα μηνίγγια...Φ Ο Β ΟΣ...Φ Ο Β Ο Σ...Φ Ο Β Ο Σ

"Θε μου, τους μίλησε"
"μ' έκανε ρόμπα"
"και τώρα, τι;"
είπα "καλησπέρα" κι έκανα να φύγω
δεν πρόλαβα να κάνω ένα βήμα και νοιώθω ένα χέρι να με αρπάζει και να με γυρνάει απότομα...εκεί., έπεσε και η πρώτη μπουνιά
ακολούθησαν πολλές...χαστούκια, μπουνιές και χυδαίες βρισιές για την "παλιολεσβία" που ντρόπιασε την οικογένεια με την ανωμαλία της (!)

ούτε θυμάμαι αν αντέδρασα...ούτε που θυμάμαι αν μίλησα...και τι μπορείς να πεις σ' έναν θείο μεθύστακα που σου μιλάει για ηθική και για ανωμαλία;
τι να πεις σε κάποιον που τρομοκρατούσε την οικογένειά του σε κάθε ευκαιρία και μάλιστα χωρίς λόγο;

την άλλη μέρα και για τις επόμενες φυσικά ΔΕΝ πήγα σχολείο...

το καλό ήταν ότι δεν με άφησε η φίλη μου...ήταν παρήγορο αυτό
αλλά εγώ ξανακλείστηκα στον εαυτό μου...

προσπάθησα ν' αλλάξω...προσπάθησα να γίνω αυτό που όλοι περίμεναν από εμένα...έπρεπε να πετάξω από πάνω μου την ταμπέλα της "ανώμαλης"

αναζήτησα τη ΦΥΓΉ...και τη βρήκα
είχε τη μορφή μιας άσπρης σκόνης η οποία έγινε η δεύτερη φύση μου

περιέργως αυτή τη "φίλη", οι δικοί μου δεν την κατάλαβαν...κι ας βούλιαζα στα δίχτυα της μέρα τη μέρα -14 τα έτη της "φιλίας" αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο της ζωής μου που θα το συζητήσουμε κάποια άλλη ίσως στιγμή

φτάνω στα 23 περίπου...εγώ και η "φίλη" κάνουμε ένα διάλειμμα...είναι τότε που αποφασίζω και μετά από προτροπές ότι πρέπει να μπω "στον σωστό δρόμο" κι όπως όλες οι κοπέλες της ηλικίας μου να αρραβωνιαστώ μ' ένα καλό παιδί που θα με κάνει γυναίκα του και που θα βγάλει από πάνω μου τη ρετσινιά της "παλιολεσβίας" που μου είχαν κολλήσει οι δικοί μου λες και ήταν πανούκλα...

εκείνη την περίοδο γενικά ψαχνόμουν και με τις θρησκείες...είχα κάνει γύρες στην ορθοδοξία, στους ευαγγελικούς, στους σαϊεντολόγους, τους χάρε κρίσνα, τους πεντηκοστιανούς...πουθενά φυσικά γαλήνη και λύτρωση

για να μην τα πολυλογώ, αρραβωνιάστηκα !!!
τη μέρα του αρραβώνα δεν θα την ξεχάσω ΠΟΤΕ
η μάνα μου τρισευτυχισμένη, να με αγκαλιάζει, να με φιλάει, να μας εύχεται χαρά, ευτυχία και πολλούς απογόνους...το σόϊ, το ίδιο
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (!) ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΕ !

...όλοι να χαίρονται, να γλεντούν και γω μέσα μου να σπαράζω....

ο Δ. ένα εκπληκτικό παιδί, μόνο που εγώ δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του και πιστέψτε με, το προσπάθησα

ήμουν ερωτευμένη αλλά έπνιξα τον έρωτά μου...έγιναν όλοι ευτυχισμένοι εκτός από εμένα

επιτέλους είχα αποδοχή...το έβλεπα στο βλέμμα τους

η "φίλη" δειλά δειλά ξαναμπήκε στη ζωή μου

αρραβωνιάστηκα αλλά δεν είχα υπολογίσει κάτι πολύ σημαντικό...ότι θα έπρεπε με τον Δ. να κάνω και έρωτα...αυτό κι αν ήταν !

οι μέρες του γάμου πλησίαζαν κι ο πανικός μου μεγάλωνε...έβρισκα λύτρωση στη "φίλη" όλο και πιο συχνά
μέχρι που αποφάσισα ότι θα ΕΚΡΑΓΩ κι ό,τι θέλει ας γίνει....

πήρα τηλέφωνο τον Δ. και του είπα ότι πρέπει να συναντηθούμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε και όχι στο σπίτι μου ή στο δικό του (μας), κάπου ουδέτερα...ίσως και λόγω φόβου...οι μπουνιές με πόναγαν ακόμα κι ας είχαν περάσει χρόνια κι ας είχαν σβηστεί από το σώμα, από την ψυχή δεν είχαν σβηστεί

του τα είπα όλα...με άκουγε με προσοχή...δεν νευρίασε...δεν με έβρισε...δεν με έφτυσε...για την ακρίβεια στάθηκε δίπλα μου όταν ανακοινώσαμε στους δικούς μας ότι χωρίσαμε

δεν είπε σε κανέναν ΤΙΠΟΤΑ για το λόγο που το διαλύσαμε κι όταν όλοι επέμεναν να μάθουν εκείνος τους απαντούσε πως αυτό είναι κάτι που αφορά εμάς και πως η απόφαση ήταν κοινή και πως απλά θα έπρεπε να την αποδεχτούν γιατί δεν αλλάζει

αργότερα πήγα στο γάμο του !!! και χάρηκα με την ευτυχία του γιατί την άξιζε μέχρι τελευταία σταγόνα

μετά από αυτό οι σχέσεις μου, με τους δικούς μου έφτασαν πάλι σε οριακό σημείο...ψέματα, υπεκφυγές, δήθεν σχέσεις, δήθεν χωρισμοί...και η "φίλη" μόνιμη συντροφιά...

κάποια στιγμή το πήρα απόφαση...θα μιλούσα ΑΝΟΙΧΤΑ κι ας μη με αποδέχονταν, πλέον, με είχα αποδεχτεί και με είχα αγαπήσει κι αυτό ήταν το σημαντικό

νόμιζα ότι με είχαν αποδεχτεί...έκανα λάθος...κι όσο κι αν αυτό με πονάει δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό απ' ό,τι έκανα γιατί τώρα ξέρω πως σημασία έχει να ζεις τη ζωή σου και όχι τη ζωή των άλλων...σημασία έχει η αλήθεια και όχι το ψέμα

αν κάποιοι με απορρίπτουν με μοναδικό κριτήριο τη σεξουαλική μου ταυτήτητα, it's ok (!) γιατί εμένα δεν μου κάνουν ως άνθρωποι

...είμαι η Μαρία και είμαι ΛΕΣΒΙΑ...με αγαπώ και δε με χαρίζω σε κανέναν που δεν αξίζει...γιατί ναι, υπάρχουν και ευτυχισμένες λεσβίες !!!


ask2use.com: Επιτρέπεται η αντιγραφή όλου του κειμένου
ask2use.com: Μόνο για μη-κερδοσκοπική χρήση
ask2use.com: Υποχρεωτική η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η άδεια
hit counter
free web hit counter