..."διορθωτικός βιασμός"

Μία από τις τελευταίες εκστρατίες της ActionAid στη Νότια Αφρική έχει στόχο την ενημέρωση του πλανήτη για την πρακτική του «διορθωτικού» βιασμού που συντελείται από ομάδες ανδρών σε βάρος λεσβιών γυναικών, θεωρώντας την πράξη τους αυτή ως «θεραπεία» για το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Σε μεγαλουπόλεις όπως το Johannesburg και το Cape Town έχει εδώ και χρόνια αναπτυχθεί ένα τεράστιο κύμα βίαιων ομοφοβικών επιθέσεων και δολοφονιών, ενώ δικαστικές αρχές, κράτος και αστυνομία φαίνεται να συντελούν στο έγκλημα, είτε συγκαλύπτονας έίτε αδιαφορώντας.

Στη Νότια Αφρική καμία γυναίκα δεν είναι ασφαλής, καθώς κάθε χρόνο πραγματοποιούνται περίπου 500,000 βιασμοί, εκατοντάδες δολοφονίες και αμέτρητες επιθέσεις εναντίον τους. Ωστόσο, για τα εγκλήματα αυτά μόνο 25 άτομα συλλαμβάνονται κάθε χρόνο με την κατηγορία του βιασμού, από τα οποία τα 24 αφήνονται ελεύθερα. Το ντροπιαστικό αυτό ρεκόρ αντικατοπτρίζει μία εξαιρετικά βίαιη και καταπιεστική κουλτούρα βίας, στην οποία οι γυναίκες αναγκάζονται να υποφέρουν τις συνέπειες.

Οι λεσβίες στη Νότια Αφρική είναι ο νούμερο ένα στόχος των εγκλημάτων μίσους, καθώς θεωρούνται ως απειλή απέναντι στην ανδροκρατούμενη κοινωνία. Από το 1998 έχουν αναφερθεί 31 δολοφονίες λεσβιών σε ομοφοβικές επιθέσεις εναντίον τους, ωστόσο τα εγκλήματα μίσους είναι πολύ περισσότερα, γιατί ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν λαμβάνεται υπόψη στο δικαστικό και ποινικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη Νότια Αφρική. Παράλληλα, τις περισσότερες φορές οι δολοφόνοι αθωώνονται. Στις 31 γνωστές περιπτώσεις μόνο δύο από τους δολοφόνους έφτασαν μέχρι το δικαστήριο και μόνο ο ένας καταδικάστηκε.

Το πιο γνωστό έγκλημα μίσους ήταν αυτό εναντίον της Eudy Simelane, πρώην παίχτριας της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου γυναικών της Νότιας Αφρικής, που βρέθηκε νεκρή σε κάποιο πάρκο του Johannesburg. Η Simelane είχε βιαστεί ομαδικά, πριν δολοφονηθεί με 25 μαχαιριές στο πρόσωπο, το στήθος και τα πόδια. Καθώς ήταν πολύ γνωστή στην πατρίδα της, η Simelane αντιπροσώπευε τον αγώνα για ίσα δικαιώματα, ενώ υπήρξε μία από τις πρώτες λεσβίες που είχε παραδεχτεί ανοιχτά την ομοφυλοφιλία της.

Οι μαρτυρίες γυναικών που έχουν επιζήσει εγκλημάτων μίσους είναι συγκλονηστικές: «Εδώ στη Νότια Αφρική οι δικαστές στέλνουν στη φυλακή γυναίκες που έκλεψαν μία φρατζόλα ψωμί για να ταΐσουν το παιδί τους, όχι όμως και τους άνδρες που τις έχουν βιάσει ομαδικά…αυτοί συνεχίζουν να περπατούν ελεύθεροι στο δρόμο».

Κάποια λεσβία αναφέρει: «Μας προσβάλλουν καθημερινά, μας χτυπούν όταν περπατάμε στο δρόμο μόνες, μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι…μας αξίζει να βιαστούμε, μας φωνάζουν ότι αν μας βιάσουν θα γίνουμε ετεροφυλόφιλες, θα φοράμε φούστες και θα μαγειρεύουμε γιατί θα έχουμε μάθει πώς να είμαστε πραγματικές γυναίκες».

Κάποια άλλη μιλάει για τη δική της εμπειρία από το «μάθημα» που της δόθηκε από ομάδα ανδρών, που τη χτύπησαν άγρια και τη βίασαν κατά την επιστροφή της στο σπίτι, έπειτα από την προπόνηση της: «Καθημερινά αισθάνεσαι ότι θα εκραγεί μία βόμβα δίπλα σου…δεν έχεις ελευθερία κινήσεων, δεν έχεις χώρο για τον εαυτό σου. Φοβάσαι συνεχώς και η ζωή σου απειλείται. Ως λεσβίες και ως γυναίκες πρέπει συνεχώς να έχουμε το νου μας γιατί η ζωή μας βρίσκεται κάθε λεπτό σε κίνδυνο…Όταν σε βιάζουν έχεις πολλά σημάδια στο σώμα σου. Όταν όμως επιχειρήσεις να αναφέρεις τα εγκλήματα αυτά στην αστυνομία δε γίνεται τίποτα, και έπειτα από μερικές μέρες βλέπεις τους βιαστές σου να κυκλοφορούν ελεύθεροι στο δρόμο».

...είμαι σίγουρη πως αρκετοί διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο θα σκέφτηκαν: ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ.!!! κάποιοι ίσως και να γέλασαν στη σκέψη μιας ανυπεράσπιστης λεσβίας που ο "άντρακλας" αποφάσισε να της δώσει ένα μάθημα... όπως και να έχει το πράγμα, το σίγουρο είναι πως τα εγκλήματα μίσους, "ζουν και βασιλεύουν" επειδή μέχρι σήμερα σχεδόν καμιά κοινωνία δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους οι λεσβίες και οι ομοφυλόφιλοι...έτσι κι αλλιώς, είναι πιο εύκολο στις κυβερνήσεις να κλείνουν τα μάτια απ' τα δώσουν λύσεις στα προβλήματα...από την άλλη, πολλές λεσβίες λαμβάνοντας υπ' όψην τους το προσωπικό κόστος δεν καταγγέλουν στις αρχές την όποια μορφή βίας έχουν υποστεί...κι αυτό βέβαια είναι απολύτως κατανοητό...στην καλύτερη των περιπτώσεων η καταγγελία τους θα πάει στον κάλαθο των αχρήστων...σε άλλες περιπτώσεις θα έχουν να αντιμετωπίσουν τη χλεύη, την καχυποψία, το μίσος ακόμη κι από τις οικογένειές τους...ειδικά όταν αυτές αγνοούν τη σεξουαλική μας ταυτότητα.

ΒΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

..ένας από τους σημαντικότερους λόγους που δεν ξέρουμε πόσες λεσβίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα βίας μέσα στην οικογένεια είναι ότι καμιά και κανένας δεν θέλει να ξέρει.

Το κόστος και ο φόβος της αποκάλυψης της σεξουαλικής μας ταυτότητας (σε συνομήλικους, συναδέλφους, οικογένεια..), ούτε που συγκρίνεται με καμιά παρόμοια αποκάλυψη των ετερόφυλων. Ιδιαίτερα το ψυχολογικό κόστος, η κοινωνική απομόνωση, η σοβαρή πιθανότητα αποπομπής από την εργασία, οι πιέσεις από την οικογένεια, η απομάκρυνση φίλων και συγγενών...

Ο ίδιος φόβος μας εμποδίζει να καταγγείλουμε τη βία μέσα στην (μητρική / πατρική) οικογένεια.!

Η αποκάλυψη σε πολλές περιπτώσεις μας αποκλείει κοινωνικά...έτσι συνήθως σιωπούμε και κρυβόμαστε...μας φορτώνουν τύψεις κι ενοχές...γιατί υπάρχουμε!
Λες και μόνο αυτό το κομμάτι της ταυτότητάς μας αρκεί για να δικαιολογήσει την ρατσιστική και μισαλλόδοξη συμπεριφορά ακόμη κι από αυτούς που υποτίθεται πως μας αγαπούν.!

Οι πιο συνηθισμένες μορφές βίας και κακοποίησης που αντιμετωπίζουν οι περισσότερες λεσβίες, συχνά μακροχρόνια και συνήθως χωρίς καμιά άλλη πιθανή διέξοδο από το να φύγουν μακρυά (αν έχουν τα ελάχιστα απαραίτητα μέσα..), αρχίζει σε πολύ νεαρή ηλικία, από τους γονείς, τα αδέρφια και τους πολύ οικείους (όπως και σε πολλές μη - λεσβίες νεαρές γυναίκες).
Που μας ταϊζουν την κοινωνική και θεσμική βία εναντίον μας σε ενισχυμένες δόσεις, συνοδευόμενες από πολύ προσωπικούς συναισθηματικούς εκβιασμούς και "πατώντας" γερά κι ανυποχώρητα πάνω στην σίγουρη οικονομική, συναισθηματική και κοινωνική εξάρτηση της έφηβης και της νεαρής γυναίκας απο την οικογένειά της.

Χρειάζεται να κρυβόμαστε απο παντού για να μην μάθουν τίποτα...για την αλήθεια μας. Αν τύχει και το μάθουν ή ακόμα κι αν το υποψιαστούν...αρχίζουν άμεσα οι ψυχολογικοί εκβιασμοί... " θα με πεθάνεις"... "δεν νοιώθω καλά"...που μπορεί να κλιμακωθούν στην παραμικρή αφορμή και σε ευγενέστερες μητρικές και πατρικές υποσχέσεις τύπου "θα σε αποκληρώσω" και "να φύγεις αμέσως από το σπίτι ΜΟΥ".

Αν δεν φτάσουν στην έξωση (ή πριν από την έξωση, ή πολύ εντονότερα αν στο πουν και δεν φύγεις, γιατί δεν έχεις πουθενά να πας...), έχεις εξασφαλίσει άμεσα συμβόλαιο όλων των γνωστών μορφών ελέγχου και υποτίμησης και ψυχολογικής βίας και ανάκρισης και περιορισμών της ελευθερίας σου και των βασικών σου δικαιωμάτων και κάθε λεκτικής βίας με ασήμαντες συνήθως αφορμές και απομόνωσης και "απαγόρευσης" επικοινωνίας με τις φίλες σου. Πολλές απο τις φίλες σου έχουν ήδη απομακρυνθεί μόνες τους, όσες έχουν απομείνει θεωρούνται όλες αυτόματα "ύποπτες" λεσβιασμού, χωρίς να χρειάζεται καμιά απόδειξη.

Και σοβαρές εννοείται προσπάθειες να σε παντρέψουν άρον-άρον με τον πρώτο τυχόντα και, σε ακραίες περιπτώσεις, ακόμα και σεξουαλική κακοποίηση ή ακόμα και βιασμούς είτε από άνδρες μέλη της οικογένειας, είτε από φίλους και γνωστούς που σου φέρνουν στο σπίτι για "να μάθεις να σου αρέσει ο άνδρας".

...προσωπικά τα πέρασα σχεδόν όλα αυτά τα στάδια, κάποια μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό - όχι σεξουαλική κακοποίηση.!
κάποτε αποφάσισα πως η ζωή μου και ιδιαίτερα το κρεβάτι μου αφορά εμένα και κανέναν άλλον...αν σε κάποιους - έστω κι αν αυτοί οι κάποιοι είναι οι δικοί μου - με απορρίπτουν με μοναδικό κριτήριο το κρεβάτι μου, τότε εμένα δεν μου κάνουν πρώτα.!

"...ανακάλυψα ένα αντικαταθλιπτικό...το γράψιμο! είτε στο χαρτί, είτε εκεί που δεν πιάνει μελάνι...και πιστέψτε με, το δεύτερο είναι και πιο εύκολο και πιο άμεσο…"

...αυτό δεν είναι δικό μου αλλά το υιοθετώ ως έχει.!!!!